«Το γεράκι της Μάλτας» - Dashiell Hammett

Διάβασα το Γεράκι της Μάλτας από την συλλεκτική έκδοση του Μεταίχμιου, η οποία περιλαμβάνει τέσσερα μυθιστορήματα του Hammett.

Κι αν, πριν από λίγους μήνες ο Κόκκινος Θερισμός με είχε απογοητεύσει, τώρα το Γεράκι της Μάλτας ήρθε να αντισταθμίσει την τότε απογοήτευσή μου και να μου αποδείξει γιατί άπαντες μνημονεύουν τον Hammett (1894–1961), όταν αναφέρονται στην αστυνομική λογοτεχνία.

Εκδόσεις : Μεταίχμιο (2009)

Μετάφραση : Ανδρέας Αποστολίδης

Πρωτότυπο : The Maltese Falcon (1930)

Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ, Σαμ Σπέιντ, θα βρεθεί μέσω δύο διαφορετικών υποθέσεών του, στο κυνήγι του Γερακιού της Μάλτας. Το ανεκτίμητης αξίας αγαλματένιο πουλί αναζητούν, όμως, πολλοί. Άλλοι εμφανίζονται να είναι με το μέρος του Σπέιντ και άλλοι εμφανίζονται ανταγωνιστές του. Μέσα σε όλα, πρέπει να αντιμετωπίσει και τους αστυνομικούς, που τον αντιπαθούν σφόδρα και προσπαθούν να του φορτώσουν ό,τι μπορούν ώστε να τον κλείσουν μέσα.

        Δεν ακολουθείται η τυπική φόρμα του κλασικού who done it αστυνομικού - είναι περισσότερο hardboiled crime fiction. Υπάρχουν μεν εγκλήματα, όμως ο η ιστορία δεν κινείται γύρω από την εξιχνίαση αυτών, αλλά γύρω από τις αγωνιώδεις προσπάθειες για την ανακάλυψη του αγαλματένιου πουλιού. Βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα βασικά συστατικά μιας τέτοιας ιστορίας : ο πλούσιος αρχηγός συμμορίας, τα τσιράκια του, η μοιραία γυναίκα, οι αφελείς προδομένοι.

      Το ψέμα παραμονεύει σε κάθε σελίδα : όλοι λένε ασταμάτητα και ασύστολα ψέματα, προσπαθώντας να πάρουν προβάδισμα στην άγρια κούρσα προς το πουλί. Φυσικά, εκτός από ανώδυνα ψέματα, θα υπάρξουν και μερικές δολοφονίες.

        Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή Σπέιντ, είναι τόσο εντυπωσιακός που ξεπερνά τα συνηθισμένα κλισέ. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά στον μέγιστο βαθμό : σκληρός και αδίστακτος, αλλά και εύστροφος, οξυδερκής και ψύχραιμος, καταφέρνει να βγαίνει αλώβητος από όλες τις παγίδες που του στήνουν. Πάντα υποψιασμένος, ανέχεται τα ψέματα που όλοι του αραδιάζουν, και γρήγορα καταφέρνει να μαθαίνει την αλήθεια. Ενίοτε κινείται στα όρια της παρανομίας, πάντοτε όμως, φροντίζοντας να μην αφήνει ίχνη και έχοντας καλυμμένα τα νώτα του. Και πάνω από όλα, δεν εμπιστεύεται κανέναν, εκτός από την έμπιστη βοηθό του, Έφι.

     Το μυθιστόρημα κυλάει σαν γάργαρο τρεχούμενο νεράκι. Σε κάθε σκηνή αναρωτιέσαι που μπορεί να κρύβεται το ψέμα και τι θα σκαρφιστεί πάλι ο Σπέιντ για να πάρει το πάνω χέρι και τέλος, δίχως να το καταλάβεις, ο Σπέιντ τους έχει τυλίξει όλους σε μια κόλλα χαρτί.

     Με κούρασαν λίγο οι περιγραφές προσώπων και χώρων και περισσότερο οι περιγραφές των μορφασμών και των μικροκινήσεων των χαρακτήρων, χωρίς όμως να σταθούν ικανές να επηρεάσουν την γνώμη μου για το βιβλίο.

      Η μετάφραση είναι πολύ καλή (εκτός από το "ντραγκστορ" που χρησιμοποιείται αμετάφραστο κανα δυο φορές).