Πριν από κάποια χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου το
άλλο αστυνομικό του Τούρκου συγγραφέα που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, το
«Πτώμα με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια». Δεν θυμάμαι πολλά, εκτός από το ότι είχε
καταφέρει να με κρατήσει μονάχα για μερικές δεκάδες σελίδες προτού το
εγκαταλείψω.
εκδ. Καστανιώτη - σελ. 211
μτφ. Στέλλα Χρηστίδου
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ, Ρεμζί Ουνάλ,
αναλαμβάνει την παρακολούθηση μιας κοπέλας που εργάζεται σε χρηματιστηριακή
εταιρεία. Λίγες ώρες μετά την έναρξη της παρακολούθησης, η κοπέλα πυροβολείται
μέσα στη μέση του δρόμου και ο Ουνάλ θα πρέπει να βρει το τι μυστικά κρύβονται
πίσω από αυτό που θεωρητικά θα ήταν μια απλή δουλειά ρουτίνας.
Διαβάζοντας το
«Έγκλημα στο χρηματιστήριο», κατάλαβα γιατί είχα παρατήσει το προηγούμενο
μυθιστόρημα του Οκέρ, και ο λόγος δεν είναι άλλος από τον τρόπο γραφή του. Και
εξηγούμαι : το θετικό είναι μεν ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη (άρα και
αρκετά ζωντανή), αλλά η όλη εξιστόρηση πρωταγωνιστή είναι τόσο αχρείαστα
λεπτομερής και με μια διαρκή (δήθεν) ειρωνική διάθεση που καταντάει πολύ
κουραστική και ενοχλητική. Χαρακτηριστικά, σε μερικά σημεία σκεφτόμουν πως στην
ουσία ο ίδιος ο συγγραφέας χαλάει την ιστορία του, φρενάροντας συνεχώς τον
ρυθμό με την -εν πολλοίς- ανούσια αφήγηση του Ουνάλ.
Η πλοκή είναι έξυπνη και βασίζεται σε κάποιες
καλές ιδέες, αλλά στο σύνολο δεν είναι καθόλου δουλεμένη. Οι ωραίες ιδέες του Οκέρ
δεν επεκτάθηκαν· έσπειρε υποψίες εδώ κι εκεί, αλλά δεν έφτιαξε την δαιδαλώδη πλοκή
που θα κάνει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα να είναι γεμάτο και χορταστικό.
Ολοκλήρωσα την ανάγνωση κάπως ψυχαναγκαστικά,
απλώς και μόνο για να έχω μια άποψη για την γραφή του Οκέρ, άποψη η οποία και
είναι αρνητική.