Έχω ξαναγράψει για μια συγκεκριμένη κατηγορία
βιβλίων : αυτά που ξεκινούν από την σύλληψη μιας ευρηματικής και πολλά
υποσχόμενης ιδέας, αλλά που στην συνέχεια η ιδέα αυτή δεν πλαισιώνεται από
ενδιαφέρουσα πλοκή και χαρακτήρες, οπότε και τελικά δεν μετουσιώνεται σε μια θελκτική
ιστορία.
εκδ. Μοντέρνοι Καιροί - σελ. 166
μτφ. Εύη Βαγγελάτου
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το «Μαγαζάκι
των αυτοκτονιών». Μια (εν πολλοίς καταθλιπτική και με αγάπη σε κάθε τι
δυσάρεστο και απαισιόδοξο) οικογένεια διατηρεί το εν λόγω κατάστημα, το οποίο
πουλάει προϊόντα που βοηθούν κάποιον να αυτοκτονήσει : σχοινιά, τσιμεντόλιθους
για πνιγμό, δηλητηριώδεις καραμέλες, πιστόλια, παντός είδους δηλητήρια και άλλα
ακόμη πιο ευφάνταστα προϊόντα. Μοναδική παραφωνία αποτελεί ο μικρός γιος, ο
οποίος είναι διαρκώς με το χαμόγελο στα χείλη, βλέπει τα πάντα αισιόδοξα και
προσπαθεί να πείθει τους πελάτες να ξανασκεφτούν το ενδεχόμενο να παραμείνουν
στη ζωή!
Το πρωτότυπο εύρημα σε κάνει να ξεκινήσεις
θετικά προκατειλημμένος την ανάγνωση και αρχικά το μαύρο χιούμορ σου χαρίζει
μερικές στιγμές μειδιάματος ή και γέλιου. Μετά από μερικές δεκάδες σελίδες,
όμως, δεν έρχεται κάτι διαφορετικό για κρατήσει το ενδιαφέρον και εν τέλει με
δυσκολία έφτασα στην 166η σελίδα.
Μια θετική ψήφος για το τέλος, το οποίο ήταν
κάπως αναπάντεχο και ομολογουμένως έδειξε ότι μέσα από την σουρεαλιστική αυτή
μαύρη κωμωδία κάτι ήθελε να πει ο συγγραφές, αλλά δεν ήταν αρκετό ώστε να
αναστρέψει την συνολική αρνητική μου άποψη.
« […] Κι έπειτα, όπως συνηθίζω να λέω, μία φορά πεθαίνει κανείς, γι’αυτό και πρέπει να είναι μια στιγμή αξέχαστη»[…]«Όταν κάνετε την απόπειρα στην τραπεζαρία σας, να πέσετε στα γόνατα. Έτσι, ακόμη και αν η λάμα δε χωθεί αρκετά βαθιά… διότι, όπως και να’χει, πονάει… αν είστε στα γόνατα, θα πέσετε μπροστά με την κοιλιά, γεγονός που θα βυθίσει τη λάμα μέχρι τη λαβή. Και, όταν σας ανακαλύψουν, οι φίλοι σας θα μείνουν άφωνοι! Δεν έχετε φίλους; Τότε θα μείνει άφωνος ο ιατροδικαστής, που θα πει: “Είχε γερά κότσια ετούτος εδώ!”»