Δεν μου άρεσε το μυθιστόρημα της Καναδής
συγγραφέως. Προσδοκούσα να διαβάσω ένα page-turner
θρίλερ, αλλά τελικά το «Σε βλέπω» απείχε αρκετά από κάτι τέτοιο.
εκδ. Διόπτρα - σελ. 494
μτφ. Φωτεινή Πίπη
Η ψυχίατρος Ναντίν Λαβουά αναλαμβάνει μια
κοπέλα που έχει κάνει απόπειρες αυτοκτονίας. Σύντομα ανακαλύπτει ότι η νεαρή μέχρι
πρόσφατα ζούσε σε ένα απομονωμένο Κοινόβιο, μια κλειστή ομάδα της οποίας ο
αρχηγός έχει την ικανότητα να χειραγωγεί πειθήνια τους πάντες. Με αφορμή την εξομολόγηση
της κοπέλας, η Ναντίν θυμάται την περίοδο που και εκείνη ζούσε στο ίδιο
Κοινόβιο και προσπαθεί να ανακαλέσει θολές της μνήμες και να αναλύσει διάφορους
ακατανόητους φόβους της.
Νομίζω πως η Stevens θέλησε να πει πολλά πράγματα με αυτό το μυθιστόρημά της και γι’ αυτό
εν τέλει δεν κατάφερε να φτιάξει μια θελκτική ιστορία. Μας μιλάει για την σχέση
μητέρας-κόρης (και μάλιστα εις διπλούν – τη σχέση της Ναντίν με τη μητέρα της
και τη σχέση της Ναντίν με την κόρη της), μας μιλά -ακροθιγώς- για ψυχιατρικές
διαταραχές (εδώ διέκρινα και ίχνη διδακτισμού), αλλά και για το πώς μπορεί μια
μάζα ανθρώπων να χειραγωγείται και να ελέγχεται προς όφελος ολίγων. Το
τελευταίο είναι και το μόνο που τελικά θα έχω να θυμάμαι από αυτό το βιβλίο.
Μου πήρε δέκα μέρες να το τελειώσω – ενδεικτικό
του ότι δεν πρόκειται για μυθιστόρημα που σε καθηλώνει και δεν μπορείς να το
αφήσεις από τα χέρια σου. Οι εξαντλητικές περιγραφές των εσωτερικών μονολόγων
της κεντρικής ηρωίδας ήταν για μένα πολύ κουραστικές και οι διάλογοι ήταν
ελάχιστοι· σε γενικές γραμμές η συγγραφέας περισσότερο αναλώνεται στο να μας
παραθέτει λεπτομερώς το τι σκέφτεται η Ναντίν Λαβουά για το καθετί παρά να μας
τέρψει με μια γρήγορη και αγωνιώδη πλοκή.
Η κινηματογραφική γραφή των τελευταίων δεκάδων
σελίδων σώζει κάπως τα προσχήματα και προσπαθεί να δικαιολογήσει τον
χαρακτηρισμό “θρίλερ” – όχι επιτυχημένα, πάντως.