Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

«Εγκλήματα στην πανσιόν “Απόλλων”» - Ανδρέας Αποστολίδης

Ο Αποστολίδης είναι (τουλάχιστον σε εμένα) περισσότερο γνωστός ως μεταφραστής αστυνομικής λογοτεχνίας, παρά ως γραφιάς. Έτσι, φαντάζομαι πως μετά από κάμποσες μεταφράσεις αγγλοσαξονικών αστυνομικών μυθιστορημάτων, θέλησε κι ο ίδιος να γράψει κάτι αντίστοιχο ελληνικό.


 
        εκδ. Το Βήμα - σελ. 248

Κι αν το κλασσικό εγγλέζικο αστυνομικό περιλαμβάνει ένα έγκλημα σε μια απομονωμένη έπαυλη και συγκεκριμένους υπόπτους, τότε το αντίστοιχο ελληνικό που θα φιλοδοξούσε να βαδίσει στα ίδια χνάρια, δεν θα μπορούσε παρά να διαδραματίζεται σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο θέρετρο που φιλοξενεί λιγοστούς παραθεριστές.
Η ιστορία τοποθετείται τον Σεπτέμβριο του 1974 και σε αδρές γραμμές έχει ως εξής : καμιά δεκαριά ένοικοι παραθερίζουν στην πανσιόν «Απόλλων», όπου και θα γίνουν δύο δολοφονίες.

Κλασική μορφή αστυνομικού, λοιπόν, αλλά με δύο διαφορές.
Πρώτον ο κεντρικός ήρωας δεν είναι αστυνόμος, αλλά ο δικηγόρος Ανδρέας Οικονόμου, ο οποίος αφού έτυχε να βρίσκεται στον τόπο των γεγονότων ψάχνει να μάθει το τι έχει στα αλήθεια συμβεί.
Δεύτερη πρωτοτυπία είναι η διαρκής μετάβαση σε διάφορες χρονικές στιγμές & ημέρες· από τις πρώτες ημέρες των διακοπών στις ώρες μετά την ανακάλυψη των φόνων, και πάλι τούμπαλιν. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί ο συγγραφέας (όχι απολύτως επιτυχημένα, είναι η αλήθεια) να μας βάλει στο μυαλό του δικηγόρου Οικονόμου και να δούμε πώς εκείνος συνδυάζει εκ των υστέρων τις όποιες πληροφορίες είχε πρωτύτερα μάθει.

Ο Αποστολίδης επέλεξε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην πλοκή (αγνοώντας περιγραφές του περιβάλλοντος και το χτίσιμο ενδιαφερόντων χαρακτήρων) και μέχρι ένα σημείο τα κατάφερε· ως την μέση περίπου η αγωνία συνεχώς κορυφώνεται, αφού όλο και περισσότερες μυστικές σχέσεις μεταξύ των ενοίκων αποκαλύπτονται και καμία μαντέψια εκ μέρους του αναγνώστη δεν μπορεί να είναι ασφαλής.
Όμως, από ένα σημείο και μετά η πλοκή σαν να αυτονομήθηκε, σαν να ξέφυγε από το έλεγχο του Α.Π. και θέλησε από μόνη της να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο (λες και δεν τον κατείχε ήδη…), πλατειάζοντας επικίνδυνα και καταλήγοντας τελικά να είναι ένα άσκημο συνονθύλευμα στοιχείων και υπόπτων.
Η αρχική μου αγωνία για τη λύση του αινίγματος, λοιπόν, μεταμορφώθηκε σε ένα ενοχλητικό μπέρδεμα και πρέπει να ομολογήσω πως εν τέλει ούτε καν κατάλαβα επακριβώς ποιος ήταν ο ένοχος…!


Από την ίδια σειρά, Ελληνικών αστυνομικών ιστοριών, το 2011 είχε κυκλοφορήσει και το «Κόκκινο βάζο».