Με το δικαστικό μυθιστόρημα «Υπόθεση Jacob», ο
πρώην βοηθός εισαγγελέα (και νυν συγγραφέας) μου είχε αφήσει πολύ καλές
εντυπώσεις. Όμως το δεύτερο δικό του μυθιστόρημα που διάβασα δεν δικαίωσε σε
καμία περίπτωση τις προσδοκίες μου, και
τα διθυραμβικά σχόλια που υπάρχουν στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο κάθε άλλο
παρά σύμφωνο με βρίσκουν.
εκδ. Διόπτρα - σελ. 502
μτφ. Γιώργος Μπαρουξής
Εδώ δεν έχουμε δικαστικό, αλλά ένα καθαρό
αστυνομικό θρίλερ με δολοφονίες, υπόπτους, και μυστικά από το παρελθόν.
Σε ένα εξοχικό σπίτι μίας επαρχιακής πόλης των
ΗΠΑ, ένας εισαγγελέας από την Βοστώνη βρίσκεται νεκρός. Η υπόθεση μεταφέρεται
στην Βοστώνη, όπου αργά ή γρήγορα παλιές υποθέσεις και κρυμμένα μυστικά θα
έρθουν στο φως για να λάμψει τελικά η αλήθεια.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για το page-turner αστυνομικό, που θα
αδημονείς να διαβάσεις τη συνέχεια, που θα σε καθηλώσει με την αγωνία και τις
ανατροπές του. Η πλοκή κυλάει αργά, η ένταση και η αγωνία παραμένουν διαρκώς σε
χαμηλά επίπεδα και σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως πρόκειται για ένα «χλιαρό»
αστυνομικό.
Εκτός αυτών, διαπίστωσα και ένα σοβαρό “ατόπημα”
εκ μέρους του συγγραφέα : η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και είναι ο
πρωταγωνιστής (ο νεαρός διοικητής, Μπεν Τρούμαν) που μας διηγείται τα γεγονότα.
Παρόλα αυτά, σημαντικές πτυχές της υπόθεσης που έχουν άμεση σχέση με τον ίδιον,
δεν μας γνωστοποιούνται παρά σχετικά αργά· γεγονός που δεν θα έπρεπε να είναι
έτσι, δεδομένου ότι ο ίδιος –προφανώς– τις γνωρίζει εκ των προτέρων. Έτσι,
θεωρώ πως, κατά κάποιον τρόπο, ο Landay “εξαπατά” τον αναγνώστη, αφού δεν του
δίνει εγκαίρως τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να έχει την ευκαιρία να μαντέψει την
αλήθεια.
Τα μοναδικά σημεία που απήλαυσα ήταν εκείνα
που αναφέρονται (ακροθιγώς, βέβαια) σε θέματα νομικής φύσεως, π.χ. για το πώς
οι εισαγγελείς προσπαθούν να χτίσουν τις υποθέσεις τους, πώς οι συνήγοροι
υπεράσπισης καλούνται να υπερασπιστούν τους πελάτες τους και –κυρίως– πώς το
όλο νομικό/δικαστικό σύστημα είναι καταδικασμένο να μην είναι ποτέ του τέλειο,
ακριβώς γιατί δημιουργήθηκε και διοικείται από ανθρώπους – που εκ φύσεως δεν
είναι τέλειοι.
Εν τέλει η «Διπλή παγίδα» με απογοήτευσε και η
γνώμη μου είναι ότι ο Landay μάλλον θα
πρέπει να στραφεί αποκλειστικά στα δικαστικά θρίλερ, καθώς η πρότερη νομική του
καριέρα τον βοηθά πολύ στο να φτιάχνει αληθοφανείς και ενδιαφέρουσες δικαστικές ιστορίες.