«Ο χιονάνθρωπος» - Jo Nesbo

Πάνε τρία χρόνια από την γνωριμία μου με τη μυθιστορηματική γραφή του φημισμένου Νορβηγού συγγραφέα. Η πρώτη εκείνη επαφή δεν μου είχε αφήσει τόσο ικανοποιητική επίγευση και έτσι δεν υπήρξε συνέχεια.

Βέβαια, καθώς ήδη στην βιβλιοθήκη μου υπήρχαν ορισμένα βιβλία του Νέσμπο, μοιραία κάποτε θα ερχόταν ξανά η σειρά του Χάρι Χόλε.

Από τις περιηγήσεις μου στις βιβλιοφιλικές ομάδες, ο "Χιονάνθρωπος" συγκεντρώνει την μεγαλύτερη προτίμηση της αναγνωστικής κοινής γνώμης  και έτσι, εν μέσω Ιουλίου, δεν άργησε να κατέβει από το ράφι.

Νοέμβριος του 2004. Τις ημέρες που πέφτει το πρώτο χιόνι στο Όσλο, εξαφανίζεται η Μπίρτε, μια παντρεμένη γυναίκα μητέρα ενός αγοριού. Ακολουθεί κι η εξαφάνιση ακόμη μιας γυναίκας. Η ομάδα του Χάρι Χόλε αναλαμβάνει τις υποθέσεις και (όπως σε κάθε αστυνομική ιστορία) σιγά-σιγά θα βρει τα κοινά σημεία των υποθέσεων.

Θετική εντύπωση μου άφησε τούτο το ογκώδες μυθιστόρημα. Η πλοκή κυλάει σταθερά γοργά και η ιστορία διαβάζεται μονορούφι. Μονάχα στις τελευταίες εκατό σελίδες ο Νέσμπο το παράκανε λίγο με τις περιγραφές, αλλά για αυτό πιθανότατα ευθύνονται περισσότερο οι εκδοτικές προσταγές και λιγότερο η πολυλογία του Νορβηγού.

Ο (γνωστός προβληματικός αστυνομικός) Χάρι Χόλε μου φάνηκε πολύ συμπαθής. Μου δόθηκε η αίσθηση ότι μέσα στην σειρά των βιβλίων εξελίσσεται, και θα ήθελα να γνώριζα το παρελθόν του, όπως αυτό παρουσιάζεται στα προηγούμενα βιβλία της σειράς.

«Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ» - Malcolm Mackay

«Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ» 

Malcolm Mackay

εκδ. ΠΟΛΙΣ (2014)

σελ. 297

μτφ. Άλκηστις Τριμπέρη

Ο Σκωτσέζος συγγραφέας φαίνεται πως δεν έχει βάλει στόχο να μας αναγκάζει να γυρίζουμε αστραπιαία τις σελίδες για να μάθουμε γρηγορότερα την συνέχεια της πλοκής. Όχι πως όσο διαβάζεις δεν θέλεις να μάθεις τι θα γίνει παρακάτω, αλλά δεν είναι αυτό το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πρώτου μέρους της τριλογίας της Γλασκώβης.

Ο Κάλουμ ΜακΛιν είναι ένας μοναχικός 29χρονος επαγγελματίας δολοφόνος. Όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω από την δουλειά του, και γι’ αυτό ακριβώς την παίρνει πάρα πολύ σοβαρά.

Μελετάει σχολαστικά όλες τις λεπτομέρειες πριν από κάθε εκτέλεση που αναλαμβάνει και δεν ποτέ δε αποκλίνει από τις πάγιες συνήθειές του, καθώς γνωρίζει πως ακόμη και η παραμικρή απόκλιση μπορεί να αποβεί μοιραία για την ζωή του.

Το μυθιστόρημα ετούτο δεν είναι ένα καθαρόαιμο αστυνομικό. Δεν είναι του τύπου whodunit. Δεν είναι του τύπου whydunit. Δεν υπάρχει αγωνία για την ταυτότητα του θύματος και για την ταυτότητα του ενόχου. Επίσης δεν υπάρχει αγωνία για το κίνητρο.  Η πλοκή είναι υποτυπώδης και εκτυλίσσεται σχετικά αργά, ενώ και οι ανατροπές δεν είναι το φόρτε του.