«Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ» - Malcolm Mackay

«Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ» 

Malcolm Mackay

εκδ. ΠΟΛΙΣ (2014)

σελ. 297

μτφ. Άλκηστις Τριμπέρη

Ο Σκωτσέζος συγγραφέας φαίνεται πως δεν έχει βάλει στόχο να μας αναγκάζει να γυρίζουμε αστραπιαία τις σελίδες για να μάθουμε γρηγορότερα την συνέχεια της πλοκής. Όχι πως όσο διαβάζεις δεν θέλεις να μάθεις τι θα γίνει παρακάτω, αλλά δεν είναι αυτό το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πρώτου μέρους της τριλογίας της Γλασκώβης.

Ο Κάλουμ ΜακΛιν είναι ένας μοναχικός 29χρονος επαγγελματίας δολοφόνος. Όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω από την δουλειά του, και γι’ αυτό ακριβώς την παίρνει πάρα πολύ σοβαρά.

Μελετάει σχολαστικά όλες τις λεπτομέρειες πριν από κάθε εκτέλεση που αναλαμβάνει και δεν ποτέ δε αποκλίνει από τις πάγιες συνήθειές του, καθώς γνωρίζει πως ακόμη και η παραμικρή απόκλιση μπορεί να αποβεί μοιραία για την ζωή του.

Το μυθιστόρημα ετούτο δεν είναι ένα καθαρόαιμο αστυνομικό. Δεν είναι του τύπου whodunit. Δεν είναι του τύπου whydunit. Δεν υπάρχει αγωνία για την ταυτότητα του θύματος και για την ταυτότητα του ενόχου. Επίσης δεν υπάρχει αγωνία για το κίνητρο.  Η πλοκή είναι υποτυπώδης και εκτυλίσσεται σχετικά αργά, ενώ και οι ανατροπές δεν είναι το φόρτε του.

Τότε γιατί να το διαβάσει κάποιος ;

Θα το διαβάσει κάποιος για να απολαύσει το έξοχο ψυχογράφημα των χαρακτήρων.

Θα το διαβάσει κάποιος για να κάνει ατελείωτες βουτιές μέσα στο μυαλό όλων των εμπλεκόμενων (εκτελεστών, μαφιόζων, θύματος, υπόπτων, αστυνομικών) και να ζήσει την ιστορία μέσα από την οπτική καθενός ξεχωριστά.

Θα το διαβάσει κάποιος για να βρεθεί στην ευχάριστα παράξενη θέση  να παρακολουθεί σε ζωντανό χρόνο πώς σκέφτεται καθένας από τους χαρακτήρες· ποια διλήμματα αντιμετωπίζει, ποιες παραμέτρους σταθμίζει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου για να πάρει μια απόφαση – απόφαση που, αν είναι λανθασμένη, μπορεί κάλλιστα να είναι καταδικαστική για την ζωή του.

Όλα τα παραπάνω, μαζί με τον γοργό ρυθμό που επιτυγχάνεται με τις μικρές και κοφτές προτάσεις, γέρνουν την πλάστιγγα υπερ της θετικής άποψης για το βιβλίο (κι ας παρέλειψε ο Mackay να μας παρουσιάσει την σκοτεινή και ζοφερή πλευρά της Γλασκώβης – μολονότι η ιστορία προσφέρεται για κάτι τέτοιο· του το συγχωρούμε και περιμένουμε να το δούμε στην συνέχεια της τριλογίας).