Τον τελευταίο καιρό διάβασα δύο από τα
μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή, που έχουν κεντρικό ήρωα τον αστυνόμο Μπέκα.
Πριν λίγες εβδομάδες ξεκίνησα με την «Υπόθεση εκβιασμού», η οποία με είχε
ενθουσιάσει. Παρά το ότι -λόγω περιορισμένου χρόνου- το είχα ολοκληρώσει σε
διάστημα άνω των 10 ημερών, εντούτοις κάθε φορά που καταπιανόμουν, η αγωνία κατά
τη διάρκεια της ανάγνωσης όλο και μεγάλωνε. Ο Μαρής εξαιρετικά μαεστρικά ξεδιπλώνει,
στο βιβλίο ετούτο, το κουβάρι των αποκαλύψεων· εντελώς φυσικά και χωρίς
ουρανοκατέβατα ευρήματα. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα κορυφαίο
αστυνομικό μυθιστόρημα.
Πιο πρόσφατα διάβασα «Τα χέρια της Αφροδίτης».
Ξεκινάει με την γνωστή συνταγή του Μαρή :
διάφορα γεγονότα διαδραματίζονται και ο Μπέκας δεν κάνει την εμφάνισή τουαπό
νωρίς, αλλά μετά από μερικές δεκάδες σελίδες. Η αφήγηση είναι κοφτή και «to the point», χωρίς σάλτσες και «λογοτεχνικές
φιοριτούρες». Απλά και λιτά σε βάζει ολότελα μέσα στην ιστορία και σε κάνει να
σκέφτεσαι πως -αν δεν κόψεις ρυθμό- τότε σε λίγες ώρες θα είσαι ήδη σε αναζήτηση
του επόμενου αναγνώσματος (!).
Περίπου από τη μέση και μετά, όμως, η
πλοκή παίρνει διαφορετική πορεία. Ενώ μέχρι εκείνο το σημείο παρακολουθούσαμε την
προσπάθεια επίλυσης του γρίφου μέσω της αναζήτησης στοιχείων και ανασύνθεσης γεγονότων
με στόχο να συμπληρωθεί η μεγάλη εικόνα (βλ. ΄whodunit΄ & ΄whydunnit΄), η συνέχεια αφιερώνεται στο παρόν και από εκεί
και πέρα παρακολουθούμε σε ζωντανό χρόνο μια περιπέτεια (του στυλ «περιπέτεια
καταδίωξης»). Η γραφή είναι κινηματογραφική και ταιριάζει απόλυτα με την αλλαγή
της πλοκής, όμως, προσωπικά, στα αστυνομικά δεν προτιμώ την αγωνία της περιπέτειας, αλλά την αγωνία για
την λύση του γρίφου –και γι’αυτόν τον λόγο, το συγκεκριμένο με άφησε με μια
μέτρια επίγευση.
Περισσότερα για τον Μαρή :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου