«Πώς να κάνεις φίλους» - Άντριου Μάθιους

Πριν από τρία χρόνια είχα γράψει ένα κείμενο για την αναπάντεχη χαρά που αισθάνεσαι όταν εντελώς απρογραμμάτιστα αγοράζεις ένα βιβλίο που δεν ήξερες και αργότερα αποδεικνύεται διαμαντάκι.

Έτσι έγινε και πριν λίγες εβδομάδες, όταν σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο έπεσε το μάτι μου σε ένα βιβλίο ψυχολογίας με αφελές εξώφυλλο και με έναν από τους χειρότερους πιθανούς τίτλους. Δεν ξέρω τι με ώθησε να το ξεφυλλίσω, αλλά όταν διάβασα μερικές γραμμές, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για τις συνήθεις ανεφάρμοστες κοινοτοπίες που συγκέντρωσε κάποιος απλώς και μόνο για να δηλώνει εκείνος συγγραφέας και για να νομίζουν οι αναγνώστες ότι θα αλλάξουν δραστικά τη ζωή τους.

εκδ. Καστανιώτη - σελ. 201

μτφ. Νάσια Ποταμιάνου

Στην ουσία το βιβλίο αυτό δεν σου μαθαίνει το πώς να γνωρίσεις νέους φίλους και να κάνεις καινούριες παρέες. Ξεκινάει με το βασικότερο – δηλαδή το πώς πρώτα από όλα πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου – και στη συνέχεια επικεντρώνεται σε αυτό που λέει ο υπότιτλός του : στο πώς να τα πηγαίνεις γενικότερα καλά με τους άλλους.

Ομολογώ πως τις ημέρες που το διάβαζα είχα ενθουσιαστεί. Συνεχώς γινόμουν κουραστικός στον περίγυρό μου, με το να τους δηλώνω την έκπληξη και τον ενθουσιασμό μου για το βιβλίο αυτό. Χαρακτηριστικά, υποστήριζα πως ο σύλλογος ψυχολόγων θα πρέπει να αγοράσει όλα τα αντίτυπα που κυκλοφορούν, γιατί όσο αυτό το βιβλίο υπάρχει στην αγορά, κινδυνεύει ο κλάδος τους!

Διαβάζοντάς το, είχα την αίσθηση ότι ο Μάθιους έχει μελετήσει εκτεταμένα και σε βάθος τις ανθρώπινες σχέσεις· ότι έχει παρακολουθήσει χιλιάδες στιγμιότυπα από οικογενειακές, φιλικές και επαγγελματικές στιγμές και έχει καταλήξει με ακρίβεια στο τι σκέφτονται, τι αισθάνονται και τι θέλουν οι άνθρωποι μέσα από κάθε συναναστροφή τους.

Εντύπωση μου έκανε η ακρίβεια με την οποία περιγράφει διάφορες συμπεριφορές που όλοι μας έχουμε δει, και παράλληλα –πολύ περιεκτικά και εύστοχα– εξηγεί το πώς θα ήταν προτιμότερο να αντιδρούμε σε διάφορες καταστάσεις έτσι ώστε να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος.

Στο στιλ του Μάθιους μου θύμισε αρκετά τον Πιντέρη, καθώς γράφει άκρως πρακτικά, αποφεύγοντας εντελώς τις αόριστες θεωρίες των συγγραμμάτων και λαμβάνοντας υπόψιν πως όσα δίνονται ως συμβουλές δεν είναι πάντοτε εύκολο να εφαρμοστούν στην καθημερινότητα.

Φυσικά, ένα τέτοιο βιβλίο δεν διαβάζεται άπαξ, αλλά καλό είναι να το διαβάζει κανείς μία στο τόσο, ώστε να μπορέσει να αφομοιώσει και να εντάξει στις διαπροσωπικές του σχέσεις τα όσα περιγράφονται.

Δεν έχει μεγάλη πλάκα η ζωή; Κοιτάζουμε τους άλλους και συμπεραίνουμε ότι τα έχουν όλα. Μας κοιτάνε και συμπεραίνουν ότι τα έχουμε όλα. Ζούμε με τον φόβο των άλλων κι εκείνοι ζουν φοβούμενοι εμάς.

Αν βλέπουμε μόνο τα δικά μας λάθη, περιμένουμε και από τους άλλους να βλέπουν μόνο τα δικά μας λάθη. Επομένως, το δυστύχημα είναι ότι περιμένουμε πάντα να μας απορρίψουν…

Μερικά από αυτά τα πιστεύω τα συντηρούμε συνειδητά και άλλα βαθιά στο ασυνείδητό μας. Αφού τα διαμορφώσουμε, μας κυβερνούν και σπαταλάμε όλη μας τη ζωή για να αποδείξουμε ότι αυτό που πιστεύουμε είναι σωστό. Μερικές φορές καταφέρνουμε να καταστρέψουμε τη ζωή μας, αλλά τουλάχιστον αποδεικνύουμε ότι έχουμε δίκιο!

[…]

Το να έχουμε δίκιο καθίσταται για μας πιο σημαντικό από το να είμαστε ευτυχισμένοι.

Σε τελευταία ανάλυση, ή θα έχουμε την ησυχία μας ή θ’ανησυχούμε για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Και τα δύο δεν γίνονται.