Ναι, ο Μάρκαρης ακολουθεί μια μανιέρα. Όλα του τα
βιβλία με ήρωα τον αστυνόμο Χαρίτο είναι γραμμένα με τον ίδιο τρόπο. Ξέρεις
ακριβώς τι θα διαβάσεις : πολύ γρήγορη αφήγηση, καθόλου περιττές περιγραφές και
σάλτσες που απλώς γεμίζουν σελίδες, έξυπνες ατάκες, συνεχής αναφορά σε δρόμους
και συνοικίες της Αθήνας, κριτική ματιά στα κακώς κείμενα της ελληνικής
κοινωνίας.
Αυτή η μανιέρα μπορεί να δημιουργεί ένα μοτίβο
που από κάποιο σημείο και μετά ίσως και να κουράζει λίγο, αλλά από την άλλη
είναι ακριβώς αυτή που κάνει τα βιβλία του Μάρκαρη να είναι ο ορισμός της λέξης
page-turner.
Για αυτό και διάλεξα το τρίτο μέρος της «Τριλογίας της Κρίσεως» για να βγω από
ένα αναγνωστικό τέλμα, στο οποίο είχα πέσει.
εκδ. Γαβριηλίδης (2012) - σελ. 323
Πρώτες μέρες του 2013 και η Ελλάδα έχει
εγκαταλείψει το ευρώ, επιστρέφοντας στην δραχμή. Η οικονομική κατάσταση είναι
πολύ δύσκολη και ο λαός είναι σε απόγνωση. Οι πληρωμές του δημοσίου
αναστέλλονται και η οικογένεια του αστυνόμου –όπως οι περισσότεροι Έλληνες–
σφίγγει κι εκείνη το ζωνάρι. Μέσα στην τραγική κατάσταση της χώρας, άτομα της
γενιάς του Πολυτεχνείου δολοφονούνται το ένα μετά το άλλο.
Η αστυνομική πλοκή είναι πιο αδύναμη σε σχέση
με τον γνωστό Μάρκαρη. Όπως είχα ξαναγράψει, η «Τριλογία της Κρίσεως» είχε ως
σκοπό να αποτυπώσει την δύσκολη κατάσταση της χώρας και των Ελλήνων, αλλά διαπιστώνω πως αυτό έγινε κάπως εμμονικά από
τον συγγραφέα.
Μιλά για την γενιά του Πολυτεχνείου, που ένα
μέρος της πάτησε πάνω στην αντιστασιακή δράση για να «βολευτεί», ενώ ασχολείται
αρκετά και με την ακροδεξιά (που τότε, το 2012) ήταν σε άνοδο.
Όμως τα έκανε κάπως άκομψα. Για πρώτη φορά
είδα διαλόγους του Μάρκαρη που να μην είναι απολύτως φυσικοί· σε ορισμένα
σημεία οι χαρακτήρες μιλούσαν μόνο και μόνο για να πουν αυτά που ήθελε ο
συγγραφέας, λες και είχε έτοιμες τις φράσεις και μετά έπρεπε να βρει οπωσδήποτε
τρόπο να τις παραχώσει μέσα στην πλοκή!
Συνολικά, μια ευκολοδιάβαστη ιστορία, που λέει
αυτά που είχε εξαρχής σκοπό να πει, αλλά ως εκεί.