Το μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα είναι ο
ορισμός του page-turner·
το ξεκίνησα χαλαρά ένα απόγευμα και το επόμενο μεσημέρι είχα ήδη καταβροχθίσει
τις 300 πρώτες σελίδες!
εκδ. Λιβάνη - σελ. 469
μτφ. Ρένα Λέκκου-Δάντου
Αρχές Φεβρουαρίου του 2007, είκοσι τέσσερα
πτώματα ανακαλύπτονται σε ένα εργοτάξιο του Νιου Χάμσαϊρ. Κανένα στοιχείο για
την ταυτότητα των θυμάτων και κανείς δεν τα αναζητά.
Λίγες ώρες προτού ανακαλυφθούν τα θύματα,
καταφθάνει στην περιοχή ο νεαρός καθηγητής λογοτεχνίας, Φρανκ Φράνκλιν, ο
οποίος μερικές εβδομάδες αργότερα θα γίνει το βασικό γρανάζι στην προσπάθεια
της ανακάλυψης και του ενόχου. Τελικά όμως, όσο πλησιάζει στο να παγιδεύσει τον
δολοφόνο, τόσο περισσότερο κινδυνεύει και ο ίδιος.
Ας ξεκινήσω με ένα αρνητικό και να αφήσω για
το τέλος τα θετικά· εξάλλου θετικότατη είναι η γνώμη μου για το βιβλίο. Το
μειονέκτημα, λοιπόν, που εντόπισα είναι μια αδυναμία του Sardou στις περιγραφές : παρότι ένα σημαντικό μέρος της
υπόθεσης εξελίσσεται σε ένα ιδιότυπο πανεπιστήμιο, το οποίο βρίσκεται μέσα στο
κατάφυτο δάσος, καταλαμβάνει τεράστιες εκτάσεις και αποτελείται από ποικίλα και
διάφορα κτίρια, εντούτοις όλα αυτά δεν μου φάνηκε πως αποδόθηκαν τόσο
παραστατικά ώστε να μπορέσουν να σε βάλουν στο κλίμα και να αισθάνεσαι ότι
όντως βρίσκεσαι εκεί.
Κατά τα άλλα, πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό
αστυνομικό θρίλερ. Έξυπνη πλοκή, κατάλληλα δοσμένες δόσεις δράσης και -πάνω από
όλα- μια διαρκής αδημονία για να πας παρακάτω και να μάθεις τελικά την αλήθεια·
μια αλήθεια που αλλάζει πολλές φορές όψη εξαιτίας των ποικίλων ανατροπών.