Το περασμένο καλοκαίρι πρωτογνωρίστηκα με την
γραφή της σουηδέζας συγγραφέως και μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.
εκδ. Μεταίχμιο - σελ. 525
μτφ. Γρηγόρης Κονδύλης
Επανερχόμενος τώρα σε ένα άλλο δικό της μυθιστόρημα,
σχεδόν αμέσως αναγνώρισα τον τρόπο γραφής της – μανιέρα θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί.
Η "μανιέρα", λοιπόν, είναι η εξής : κάποιο
έγκλημα που συμβαίνει τώρα έρχεται να ανασύρει κάποια παλιά, καλά κρυμμένα γεγονότα
και καταστάσεις, που κάποιοι γνωρίζουν αλλά προτιμούν να ξεχάσουν.
Η συγγραφέας Έρικα Φαλκ έχει επιστρέψει στο
χωριό της, μετά τον θάνατο των γονιών της. Λίγες μέρες αργότερα θα βρεθεί νεκρή
στη μπανιέρα της η Άλεξ, η καλή παιδική φίλη της Έρικας, με την οποία όμως δεν
είχαν επαφές τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.
Παράλληλα με τις έρευνες για το έγκλημα αυτό,
παρακολουθούμε το πώς η Έρικα έρχεται κοντά με τον αστυνομικό Πάτρικ Χένστρεμ,
αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Άννα (η αδερφή της Έρικας) με τον
σύζυγό της.
Καθώς βρήκα πολλές ομοιότητες με τον
«Ιεροκύρηκα» (και καθώς δεν θα έχει νόημα να αντιγράψω εξολοκλήρου την γνώμη
που είχα τότε δημοσιεύσει), θα αρκεστώ μονάχα στο να παραπονεθώ για το τρικ
που (όπως φαίνεται, επαναλαμβανόμενα) χρησιμοποιεί η Läckberg : δεν μας
αποκαλύπτει το τι στοιχεία μαθαίνουν οι ήρωες την στιγμή ακριβώς που τα
μαθαίνουν, παρά μας αφήνει με μια αγωνία και μας τα αποκαλύπτει αργότερα.
Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι ένα (εντός
πολλών εισαγωγικών) ανέντιμο τρικ εκ μέρους της συγγραφέως, αφού το όλο ζήτημα
σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είναι το παιχνίδισμα μεταξύ συγγραφέα και
αναγνώστη· και για να είναι δίκαιο και ενδιαφέρον το παιχνίδισμα αυτό, θα πρέπει
ο αναγνώστης να γνωρίζει τα ίδια στοιχεία που γνωρίζει και ο συγγραφέας (ο
οποίος έτσι κι αλλιώς έχει ένα προβάδισμα, δεδομένου ότι ο ίδιος έχει
κατασκευάσει την πλοκή). Αυτή η "τεχνική" μου έδωσε την αίσθηση ότι είναι απλώς
ένας τρόπος για να αυξηθεί ο αριθμός των σελίδων…
Σε κάποια σημεία βαρέθηκα λίγο, αλλά όταν
ξεκίνησαν οι δυνατές αποκαλύψεις και ανατροπές το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε
κατακόρυφα. Σε γενικές γραμμές η «Παγωμένη πριγκίπισσα» μου άφησε θετική
επίγευση και εάν με ρωτούσε κάποιος, θα του το πρότεινα.