«Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» - Γιάννης Μαρής

Ο «θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1961 στην εφημερίδα Ακρόπολις, με τον τίτλο «Μαύρος Άγγελος». Το 1987 προβλήθηκε στην τηλεόραση σε μια σειρά 22 επεισοδίων με τον Σταύρο Ξενίδη στον ρόλο του Μπέκα, ενώ πιο πρόσφατα ο πασίγνωστος αστυνόμος ενσαρκώθηκε και από τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη.

εκδ. Το Βήμα - σελ. 325

Ο Κώστας Νικόδημος επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από πολυετή παραμονή στο εξωτερικό με αφορμή το άνοιγμα της διαθήκης του θείου του, Τιμόθεου Κώνστα. Μέσα από διάφορες κουβέντες με τον κοντινό κύκλο του θείου του, υποψιάζεται πως κάποιος πρέπει να έβαλε το χεράκι του στον θάνατό του και αποφασίζει να το ψάξει περισσότερο.

Αρκετά είναι τα πρόσωπα που παρελαύνουν από τις σελίδες του μυθιστορήματος. Η Μάγδα (νεαρή χήρα του Κώνστα), ο δικηγόρος και φίλος του, ο ξάδερφος της Μάγδας και η μητέρα του, ένας συνεργάτης των γερμανών επί κατοχής, ένας διάσημος ηθοποιός του θεάτρου, η Σοφία Λόρεν που γυρίζει μια ταινία επί ελληνικού εδάφους, και ο –γνωστός και μη εξαιρετέος– αστυνόμος Μπέκας.

Ό,τι κι αν γράψω δεν θα προσθέσει κάτι στην ήδη αναγνωρισμένη αξία του Γιάννη Μαρή. Από τα δικά του αστυνομικά που έχω διαβάσει (Έγκλημα στη Μύκονο, Το κόκκινο βάζο και ετούτο), το ένα είναι καλύτερο από το άλλο· άλλωστε, ο Μαρής είναι πραγματικός μάστορας στο να πλέκει την υπόθεσή του και να σπέρνει έντεχνα εδώ κι εκεί τις υποψίες, αποτρέποντάς σε από το να φτάσεις στην άκρη του νήματος πριν εκείνος σου το επιτρέψει.

Έτσι κι εδώ, οι υποψίες μου έπεσαν σε όλους (ακόμα και τον ίδιο τον Μπέκα υποπτεύθηκα –ευτυχώς όμως όχι και τη Σοφία Λόρεν!) και ενώ με αυταρέσκεια πίστευα πως είχα βρει τη λύση, η τελική έκβαση ήταν ένα σενάριο που δεν είχε περάσει από τον νου μου.

¶

Με αφορμή αυτό το βιβλίο, αναρωτιέμαι τι απήχηση θα είχαν διάφορα αναγνωρισμένα και ευρέως αποδεκτά έργα αν γράφονταν σήμερα.

Και εξηγούμαι : προσωπικά (και όσο η μικρή αναγνωστική μου πείρα μου επιτρέπει να κρίνω), βρήκα πως το συγκεκριμένο τεχνικά χωλαίνει λίγο. Ανεξάρτητα από την πολύ καλοφτιαγμένη πλοκή, σε μερικά σημεία η αφήγηση παρουσιάζει μικρά άλματα που σαμποτάρουν την ομαλή ροή, ενώ και οι διάλογοι πιστεύω πως θα χρειάζονταν ένα χτένισμα. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και το ότι πρόκειται για ένα καθαρό αστυνομικό, χωρίς πολιτικές προεκτάσεις και κοινωνικό σχόλιο, θεωρώ πολύ πιθανό πως ένα τέτοιο έργο σήμερα δεν θα έφτανε καν μέχρι το τυπογραφείο.