«Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα»

Μια βιβλιοφιλική (όπως μαρτυρά και το εξαιρετικό εξώφυλλο) περιπέτεια, που λαμβάνει χώρα στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και πηγάζει από τα μέσα του προπερασμένου αιώνα.

εκδ. Καστανιώτης (2007)

σελ. 320

Ο ελληνο-ιταλός Νικόλα Μιλάνο έχει κληρονομήσει μια βιβλιοθήκη αποτελούμενη από σπάνια βιβλία. Σε ένα από αυτά κρύβεται το μυστικό για την ανακάλυψη μιας ιστορικής και σπουδαίας βιβλιοθήκης, αυτής του έλληνα βιβλιόφιλου Δημήτριου Μόστρα. Ο Μιλάνο, σε συνεργασία με τον κολλητό του και έναν ανάπηρο ιταλό συλλέκτη βιβλίων, που συνεδεύεται από την ξανθιά σύντροφό του, επιδίδονται την αναζήτηση της πολυπόθητης βιβλιοθήκης. Παράλληλα, μια συμμορία αστυνομικών δολοφονεί αποφυλακισμένους βιαστές και δολοφόνους.

    Ο Μαμαλούκας (βιβλιόφιλος και βιβλιο-συλλέκτης και ο ίδιος) μας μεταφέρει στον κόσμο των παθιασμένων βιβλιο-συλλεκτών, οι οποίοι, εκτός από τις τεράστιες περιουσίες που ξοδεύουν για σπάνια βιβλία, κάποιες φορές δε διστάζουν να φτάσουν και σε πιο ακραίες μεθόδους για να ικανοποιήσουν αυτό τους το πάθος.

        Η εξιστόρηση γίνεται με σταθερό ρυθμό - αρκούντως γρήγορο ώστε να μην είναι πληκτική και αρκούντως αργό ώστε να παρακολουθείται άνετα. Η ιστορία εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου στην Ιταλία, ως επί το πλείστον στη Ρώμη και ένα μικρό μέρος της στη Βενετία. Η νοητή μεταφορά του αναγνώστη στην ιταλική πρωτεύουσα είναι άκρως επιτυχημένη. Διαβάζοντας, μπορείς να αισθανθείς τις ψιχάλες που πέφτουν απ'τον ρωμαϊκό ουρανό και να οσμιστείς την ομίχλη, που συχνά πλανιέται στην ατμόσφαιρα της ιταλικής πρωτεύουσας. Ο κεντρικός ήρωας, παρότι δεν είναι ο καλός και άμεμπτος της υπόθεσης, προκαλεί τον ενδιαφέρον και τη συμπάθεια, σε κάνει να αγωνιάς για το τι θα του συμβεί αργότερα.

    Δύο ξεχωριστές ιστορίες (στην κύρια, ο Μιλάνο μας αφηγείται το κυνήγι της χαμένης βιβλιοθήκης και στην δευτερεύουσα, κάποιοι αστυνομικοί αυτοανακηρύσσονται τιμωροί) εκτυλίσσονται παράλληλα και σε κάποιο σημείο συνδέονται. Η σύνδεση των δύο αυτών ιστοριών γίνεται, κατά τη γνώμη μου πολύ αργά, και με πολύ χαλαρό τρόπο, με συνέπεια να δίνουν των εντύπωση των άσχετων μεταξύ τους, που απλώς έπρεπε με κάποιον τρόπο στο τέλος να συγκλίνουν.

      Επίσης, από ένα σημείο και μετά η γραφή είναι πολύ κινηματογραφική (πολύ αριστοτεχνική βέβαια, ομολογουμένως), με παγιδευμένους ήρωες, κυνηγητά με δολοφόνους, απαγωγές, κ.τ.λ. Όλα αυτά είναι θεμιτά για μια ταινία, αλλά για ένα βιβλίο, προσωπικά θα προτιμούσα κάτι πιο ήπιο και λιγότερο περιπετειώδες, με έμφαση στην πλοκή και λιγότερο στη δράση. Τέλος, δεν ξεκαθαρίζεται πλήρως ο ρόλος που έπαιξαν κάποια από τα πρόσωπα στην ιστορία, και λεπτομέρειες (σημαντικές) από των παρελθόν τους μένουν μετέωρες.

    Εν κατακλείδι, η βουτιά στην κοινωνία των παθιασμένων βιβλιο-συλλεκτών είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αλλά δε μου άφησε τόσο καλή γεύση όσο προσδοκούσα. Έκανα μεν ένα πανέμορφο νοερό ταξίδι στη Ρώμη, αλλά οι πολλοί θάνατοι και η πολλή βία αλλοίωσαν κάπως τον χαρακτήρα της βιβλιοφιλίας που διέπει το μυθιστόρημα. Θα προτιμούσα να είχε επικεντρωθεί περισσότερο στο βιβλιοφιλικό μέρος, αφήνοντας κατά μέρος τις ιστορίες-δορυφόρους και τότε, πιστεύω, ίσως και να μιλούσαμε για αριστούργημα.