«Φόνος στο σπίτι του μεγάλου αδελφού» - Ben Elton

   Ο Άγγλος Ben Elton, εμπνεύστηκε μια δολοφονία σε τηλεοπτικό ριάλιτι. Μια ομολογουμένως πρωτότυπη ιδέα : δέκα νεαροί/-ες κλείνονται σε ένα σπίτι, όπου παρακολουθούνται από τις κάμερες 24/7. Όπως γίνεται γνωστό από την πρώτη κιόλας σελίδα, την 27η ημέρα εγκλεισμού στο σπίτι, ένας εκ των συμμετεχόντων δολοφονείται.

Εκδόσεις : Κέδρος (2002)

Αριθμός σελίδων : 461

Μετάφραση : Μαίρη Περαντάκου-Κουκ

Πρωτότυπο : Dead famous (2001)

 

      Αυτό που αργεί πάρα, μα πάρα, πολύ να αποκαλυφθεί, είναι η ταυτότητα του θύματος και ο τρόπος με τον οποίο δολοφονείται. Για σελίδες επί σελίδων περιγράφονται οι (ανούσιες) δραστηριότητες των παικτών μέσα στο σπίτι, χωρίς να προωθείται καθόλου η πλοκή. Πραγματικά αχρείαστες σελίδες, που στην ουσία καταντούν να αντικαθιστούν λεπτομερώς, την ζωντανή παρακολούθηση ενός τηλεοπτικού ριάλιτι, με χαμηλού επιπέδου συμμετέχοντες και βλακώδεις συζητήσεις και δραστηριότητες. Πού και πού παρεμβάλλονται τα καυστικά σχόλια των αστυνομικών και των τεχνικών, που παρακολουθούν τις σχετικές βιντεοκασέτες, σπάζοντας λίγο την μονοτονία.

        Ο επιθεωρητής Κόλετριτζ, με τους βοηθούς του, Χούπερ και Πατρίσια, ανακρίνουν όλους τους εμπλεκόμενους και φυσικά στο τέλος θα βρουν την (έξυπνη, αλλά λίγο τραβηγμένη) λύση, η οποία δημοσιοποιείται με "θεατρικό" τρόπο από τον επιθεωρητή.

     Ενδιαφέρον έχει η παρουσίαση των υπεύθυνων του ριάλιτι, ως κυνικών κυνηγών χρήματος με οποιοδήποτε κόστος, πατώντας χωρίς δισταγμό πάνω στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια των παικτών. Επίσης, η ωμή αλήθεια σχετικά με αυτού του είδους τα τηλεοπτικά σόου, όπως εκστομίζεται από κάποιους χαρακτήρες : π.χ. οιοσδήποτε θέλει να βρίσκεται μέσα σε αυτό το ηλίθιο σπίτι, είναι εξ ορισμού ένα όχι αρκούντως ενδιαφέρον άτομο για να παρακολουθείς και αν ήξεραν οι παίκτες τα καταδικαστικά συμπεράσματα που βγάζουμε καθώς πετσοκόβουμε τις κουβέντες τους για να ταιριάξουν με τις ανάγκες μας για τηλεθέαση, την απόλυτη έλλειψη σεβασμού που έχουμε για τα κίνητρά τους, προφανώς όλοι θα εύχονταν να έχουν δολοφονηθεί.

 

     Σε γενικές γραμμές, το βρήκα πολύ φλύαρο - τουλάχιστον 100 με 150 σελίδες θα μπορούσαν κάλλιστα να παραλειφθούν. Η κεντρική ιδέα είναι μεν πρωτότυπη, αλλά "βούλιαξε" μέσα στις πολλές λεπτομερείς αναφορές στην έγκλειστη ζωή. Ο χαρακτήρας του επιθεωρητή Κόλεριτζ είναι αρκετά ενδιαφέρων και θα έπρεπε να έχει αναπτυχθεί παραπάνω.

      Η μετάφραση, τέλος, είναι κάτω του μετρίου. Άλλοτε μεταφράζονται αγγλικές εκφράσεις αυτολεξεί (πήγε να ενωθεί με τον τάδε, θανατερά χοντροκέφαλος, τσατ σόου) κι άλλοτε επιστρατεύονται ένα σωρό άγνωστες και παράξενες ελληνικές λέξεις (φουσάτος, ακροποδητί, προμοσιονάρει, ζιγκζαγκωτά, φρούμαξε, τα λεμπλεμπιά). Επιπλεόν, σε δύο σημεία αναφέρονται λάθος ονόματα. Το ελαφρυντικό που πρέπει να αναγνωριστεί είναι ότι οι χαρακτήρες μιλούν υπερβολικά αργκό και αυτό σαφώς δυσχεραίνει το έργο της μεταφράστριας (αν και θα μπορούσε να μην προσκολλά τόσο στο πρωτότυπο, αλλά να κάνει μια πιο δημιουργική μετάφραση στα σχετικά σημεία).