Εγκληματικός φόνος ή φονικό έγκλημα;

Κάνοντας μια αναζήτηση αστυνομικών μυθιστορημάτων στις ιστοσελίδες των βιβλιοπωλείων, επιβεβαίωσα κάτι που είχα από καιρό παρατηρήσει και το οποίο βρίσκω αρκετά ενοχλητικό : την ανακύκλωση λίγων και συγκριμένων τίτλων.

Βρίθουν τα ηλεκτρονικά - και τα πατροπαράδοτα - ράφια από αστυνομικά με τίτλους όπως "Φόνος στο/στη ..." και "Έγκλημα στο/στη ..." και όλα τα παρεμφερή. Από παλαιότερα μέχρι πιο σύγχρονα, ελλήνων και ξένων.

Προσωπικά, βρίσκω παρωχημένους και αφόρητα βαρετούς αυτούς τους τίτλους. Όπως η γραφή εξελίσσεται, καταπιάνεται με καινούρια θέματα και αναπτύσσει νέες τεχνικές, έτσι θα έπρεπε να έχουμε ξεφύγει και από τόσο κλισέ τίτλους, οι οποίοι, αν μη τι άλλο δείχνουν και μια αδιαφορία για μια σημαντική πτυχή μιας ιστορίας - τον τίτλο. Δυστυχώς όμως, ελλείψει ενδιαφέροντος ή/και φαντασίας, ακόμη και σήμερα πολλοί καταφεύγουν στις έτοιμες και δοκιμασμένες, μεν, αλλά μάλλον παλιομοδίτικες λύσεις.

Ένας λόγος, που μπορώ να σκεφτώ για αυτό, είναι η αυτόματη ταξινόμηση ενός βιβλίου στην κατηγορία των αστυνομικών, έτσι ώστε να στοχεύσει κατευθείαν στο σχετικό target group. Στην εποχή του διαδικτύου και της άμεσης πληροφόρησης, όμως, δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο.

Δεν ξέρω ποιος αποφασίζει τους τίτλους. Υποθέτω ότι ο συγγραφέας έχει έναν τίτλο κατά νου και αν ο εκδοτικός οίκος τον εγκρίνει, προχωράει - αν όχι, τότε βρίσκεται ένας καινούριος. Για τις μεταφράσεις, πιθανώς να έχει λόγο (και) ο ξένος εκδότης.

Θερμή παράκληση, λοιπόν, προς όλους όσοι έχουν λόγο στην επιλογή των τίτλων : βγάλτε από τα κιτάπια σας, τίτλους όπως έγκλημα στο σπίτι, φόνος στο σχολείο, μυστικά εγκλήματα, μοιραίες δολοφονίες και τα συναφή. Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει και είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε αρκετούς πρωτότυπους και ευφάνταστους τίτλους, που θα "κλείνουν το μάτι" στον υποψήφιο αναγνώστη.