«Η ολοκλήρωση του λάθους» - Παύλος Γαδ

Το πρωτόλειο (και μοναδικό;) του Παύλου Γαδ, είναι ένα μείγμα ψυχανάλυσης, σχολιασμού οικογενειακών σχέσεων και 'who done it' αστυνομικού.

εκδ. Στάχυ (1999)
σελ. 334

Ο 23χρονος γιος υπουργού, Γιώργος Κωνσταντινίδης, αισθανόμενος υπερβολικά εξαρτημένος από την οικογένειά του, προχωράει σε μερικές ψυχαναλυτικές συνεδρίες - με αποτέλεσμα να ανεξαρτητοποιηθεί και να μετακομίσει σε δικό του σπίτι. Παράλληλα, ο υπουργός Εμπορίου δολοφονείται από μια τρομοκρατική οργάνωση και ο διοικητής της Αστυνομίας, συνεργαζόμενος με έναν ιδιωτικό ντεντέκτιβ, θα επιληφθούν της υπόθεσης. Σε όλα αυτά εμπλέκεται και ο καλύτερος φίλος του Γιώργου, Πέτρος Γεωργίου.

Το κείμενο ρέει άνετα, χωρίς να κουράζει ή να πλατειάζει. Οι 300+ σελίδες κυλούν αρκετά γρήγορα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει κι ότι παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι διάλογοι δεν μοιάζουν 100% φυσικοί και καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος από όσο θα έπρεπε να τους αναλογεί.

Οι ήρωες δεν μου έδωσαν τη εικόνα "κανονικών" ανθρώπων. Είναι εντελώς μονοδιάστατοι και δεν μου κέντρισε κανένας το ενδιαφέρον. Επίσης, δεν εντόπισα κάποια σημάδια λογοτεχνικότητας. Οι περιγραφές είναι κατά κύριο λόγο επίπεδες, ενώ μερικές (ανεπιτυχείς) παρομοιώσεις περισσότερο χαλάνε την γενικότερη εικόνα, παρά προσφέρουν κάτι, αφού μοιάζουν ανακόλουθες με το σχετικά απλοϊκό ύφος του συνολικού έργου.

Τα κλισέ, όσο προχωρά το έργο, όλο και πληθαίνουν. Ο πανούργος και είρωνας ιδιωτικός ντεντέκτιβ που μπροστά του ωχριά ο διοικητής της Αστυνομίας, η τρομοκρατική οργάνωση, οι μυστικές σχέσεις μεταξύ των εμπλεκομένων - που αποκαλύπτονται ως διά μαγείας στο τέλος, χωρίς να έχει δοθεί κάποια ένδειξη προηγουμένως.

Η αποκάλυψη της αλήθειας θα γίνει από τον ντέντεκτιβ, στο προτελευταίο κεφάλαιο, όταν και συγκεντρώνει σε έναν χώρο όλους τους εμπλεκόμενους και καταφέρνει να αποσπά ομολογίες και να επιβεβαιώνει τις θεωρίες του.

Στο τελευταίο κεφάλαιο, ο ντεντέκτιβ κάνει μια σύνοψη των γεγονότων, εκφράζοντας παράλληλα και την δική οπτική/φιλοσοφία. Προφανώς πρόκειται για το σχόλιο του συγγραφέα, εκπεφρασμένο από τα χείλη του ήρωα. Κατά τη γνώμη μου περιττό, καθώς το μήνυμα πρέπει να περνάει μέσα από την ιστορία και τους ήρωες και όχι να εξηγείται ρητά. Αυτή είναι στο κάτω-κάτω και η μαγεία της λογοτεχνίας.

Στα αξιοσημείωτα του βιβλίου είναι οι αναφορές που θυμίζουν τον προηγούμενο αιώνα και που φαντάζουν πολύ μακρινές. Το νόμισμα είναι η δραχμή (ο Γιώργος παίρνει μισθό 180.000 δρχ) και τα κινητά απλώς δεν υπάρχουν πουθενά - όποιος θέλει να τηλεφωνήσει, καταφεύγει σε τηλεφωνικό θάλαμο ή περίπτερο!