«Έγκλημα στο Εξπρές Οριάν» - Agatha Christie

 εκδ. Το Βήμα (2009) - σελ.236

μτφ. Λουκάς Λοράνδος

Ο περίφημος μυστακοφόρος ντεντέκτιβ, Ηρακλής Πουαρό, επιστρέφοντας στο Λονδίνο μετά από μια επιτυχημένη υπόθεση στη Συρία, ταξιδεύει με το τρένο Κωνσταντινούπολη-Παρίσι. Το τρίτο βράδυ του ταξιδιού, και ενώ κάπου στα ενδότερα της Γιουγκοσλαβίας το τρένο έχει ακινητοποιηθεί από το βαρύ χιόνι, ένας αμερικάνος επιβάτης δολοφονείται με πολλές μαχαιριές και μια καινούρια υπόθεση για τον Πουαρό έχει μόλις ξεκινήσει.

Κλασικό αστυνομικό των αρχών του περασμένου αιώνα (εκδόθηκε το 1934). Φόνος, έρευνες, μάρτυρες, καταθέσεις, αλήθειες μπλεγμένες με ψέματα, άλλοθι, στοιχεία, άγνωστα κίνητρα και ένα αποκλεισμένο τοπίο, συνθέτουν το παζλ της υπόθεσης. Η διαφορά του, όμως, σε σχέση με τα περισσότερα βρετανικά αστυνομικά μυθιστορήματα εκείνης της εποχής είναι το ότι δεν είναι καθόλου ‘βρετανικό’, αντιθέτως χαρακτηρίζεται από μια πολυεθνικότητα. Η ιστορία διαδραματίζεται εξολοκλήρου εκτός του νησιού και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές δεν είναι συμπατριώτες της Άγκαθα Κρίστι, αλλά κατάγονται από διάφορες χώρες, π.χ. Αμερική, Σουηδία, Γερμανία, Ελλάδα, Ελβετία, Ουγγαρία, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο και μόνο δυο-τρεις Άγγλοι.

Ο Πουαρό κερδίζει τις εντυπώσεις (μου). Πράος, χωρίς ίχνος έπαρσης και αλαζονείας (μοιραία η σύγκριση με τον Χολμς), πολύ μεθοδικός στις έρευνές του –κρατά λεπτομερείς σημειώσεις των καταθέσεων και των στοιχείων–, βήμα-βήμα προχωρά στους συλλογισμούς του χωρίς ποτέ να παρασύρεται από τα φαινόμενα και να βγάζει βιαστικά συμπεράσματα, δεν σπεύδει ποτέ να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει αλόγιστα τις όποιες πιθανότητες, ενώ συχνά-πυκνά αναγκάζεται να συγκρατεί τους συνεργάτες του οι οποίοι διαρκώς προτρέχουν και καταλήγουν σε λανθασμένα αποτελέσματα.