Συλλογή διηγημάτων «Υπόγειες ιστορίες»

Είκοσι επτά διηγήματα, ένα για κάθε σταθμό του μετρό, από δεκαέξι συγγραφείς.

εκδ. Athens Voice (2008) - σελ. 202

Δεν μου άφησε πολύ καλή επίγευση η συλλογή ετούτη. Ξεκίνησα να τη διαβάζω κάπου στα μέσα του καλοκαιριού, σαν σφήνα ανάμεσα σε μεγαλύτερης έκτασης αναγνώσματα (συνήθης ρόλος των διηγημάτων), και μου πήρε πολύ περισσότερο από έναν μήνα να την ολοκληρώσω.

Μερικά διηγήματα έπεσαν στην παγίδα του χιλιοειπωμένου “αγόρι συναντά το πιο όμορφο κορίτσι που έχει δει” –θέμα με το οποίο έχει πραγματικά μπουχτίσει η μυθοπλασία. Έπειτα, μερικά άλλα, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από το τετριμμένο, σκόνταψαν σε μια αχρείαστη επίδειξη λεξιλογίου και μια συγκεχυμένη παρουσία-απουσία πλοκής, κάτι που δεν με ελκύει.

Από τη συλλογή ξεχώρισα τα εξής : «Ο μπορντό χαρτοφύλακας» και «Πέτρος Πουλημένος: Επάγγελμα δημοσιογράφος» του Δ. Μαμαλούκα, «Φωνητικά» της Σώτης Τριανταφύλλου, «Express service» του Στ. Κούλογλου, «Αιώνια αγάπη» του Κ. Τζαμιώτη, «Ιερά Οδός» της Ελισάβετ Παπαδοπούλου και «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Αλ. Σταμάτη. Από τα υπόλοιπα, κάποια μου άφησαν μια ανάμεικτη αίσθηση, ενώ κάποια άλλα με άφησαν αδιάφορο.

Βρίσκω ατυχή την επιλογή της πολύ μικρής έκτασης των διηγημάτων (4-5 σελίδες) και πιθανώς κάποιοι από τους συγγραφείς θα μπορούσαν να είχαν συμβάλει με κάτι καλύτερο, αν είχαν περισσότερο χώρο να ξεδιπλωθούν.

Τέλος, διαβάζοντας τη συλλογή στην Ελλάδα του 2013, εντύπωση προκαλεί μία φράση από το διήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου· φράση η οποία περιγράφει την άσχημη κατάσταση του κεντρικού ήρωα :

Πώς τα περνάω: σκατά τα περνάω. […] Είμαι σαράντα τριών χρονών· μένω με την αδερφή μου· δουλεύω πέντε μέρες (νύχτες) την εβδομάδα για τριακόσια ευρώ την εβδομάδα, παραμένω ανασφάλιστος […]

(ομολογώ πως διάβασα τρεις φορές το σημείο των “τριακοσίων ευρώ” μέχρι να σιγουρευτώ ότι γράφει “την εβδομάδα”…)