«Μυστική οργάνωση Τετρακτύς» - Αργύρης Παυλιώτης

Ξεκινώντας με κάπως αυξημένες προσδοκίες, γεύτηκα μια μικρή απογοήτευση στην αρχή, αλλά όσο η ανάγνωση προχωρούσε τόσο ενισχυόταν η θετική μου γνώμη για το καινούριο μυθιστόρημα του (συνταξιούχου, πλέον) καθηγητή Φυσικής, Α. Παυλιώτη.

 εκδ. Μεταίχμιο (2013) - σελ. 349

Ο ποινικολόγος-ιδιωτικός ερευνητής, Ανδρέας Αναγνώστου, αναλαμβάνει να βρει την Ελένη, εξαφανισμένη κόρη ενός παλιού του φίλου. Μη γνωρίζοντας καν αν η Ελένη είναι ζωντανή ή νεκρή, ο Αναγνώστου διεισδύει στη ζωή της και βήμα-βήμα ανακαλύπτει όλο και περισσότερα μυστικά μέχρι να φτάσει στη λύση.

Η όλη ιστορία εξελίσσεται στη Θεσσαλονίκη, μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες του Νοέμβρη, όταν και ο Αναγνώστου ειδοποιείται και αναλαμβάνει την υπόθεση της εξαφανισμένης γυναίκας. Από εκεί και ύστερα μπλέκει σε παρακολουθήσεις, μυστικές οργανώσεις που σχετίζονται με τους Πυθαγορείους, πολιτικά συμφέροντα, τηλεφωνικές υποκλοπές, εκβιασμούς, πρακτικές της ρώσικης μαφίας και μαθηματικούς γρίφους.

Στα πρώτα κεφάλαια η ιστορία προχωρά σχετικά αργά, στη συνέχεια όμως ο ρυθμός γίνεται καταιγιστικός και η σελίδες γυρνάνε ασταμάτητα. Τα αρκετά πρόσωπα που εμπλέκονται και τα πολλά στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια (μερικά εκ των οποίων είναι φαινομενικά περιττά) δεν προκαλούν σύγχυση, αλλά αντιθέτως αποδεικνύεται πως ήταν εξαρχής με τέχνη τοποθετημένα και είναι σημαντικά για την στατικότατα του συγγραφικού οικοδομήματος που έχει στήσει ο Παυλιώτης.

Με λίγα λόγια, πολύ στρωτά δομημένη και σφιχτοδεμένη είναι η πλοκή, ενώ δεν λείπουν και οι (απαραίτητες για το είδος) ανατροπές.

Επειδή, όμως, πάντα υπάρχουν δύο όψεις του νομίσματος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε δύο μελανά σημεία που εντόπισα στο κείμενο.

Πρώτον, ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή, Αναγνώστου, δεν είναι αρκετά ρεαλιστικός. Πρόκειται για έναν μεσήλικα δικηγόρο-ερευνητή, ο οποίος μπλέκει ολομόναχος σε περιπέτειες που περιλαμβάνουν βασανιστήρια, δολοφονίες και εκβιασμούς, χωρίς να είναι στο ελάχιστο εκπαιδευμένος για τέτοιου είδους επικίνδυνες καταστάσεις και χωρίς να διστάζει μπροστά στους κινδύνους.

 Επίσης, παρότι είναι ποινικολόγος, δεν αναφέρεται πουθενά σε καμία νομική του υπόθεση –αντ’αυτού, αναφέρεται συχνά πυκνά και με σχετική άνεση σε θέματα μαθηματικών και επιστημών, ενώ και ο τρόπος σκέψης του παραπέμπει περισσότερο σε θετικό επιστήμονα (προφανώς λόγω του επαγγέλματος του Παυλιώτη) και πολύ λιγότερο σε δικηγόρο. Αυτή η παρατήρηση έχει γίνει και από άλλους σχολιαστές στο διαδίκτυο και ίσως θα πρέπει να προσεχθεί περισσότερο ο κεντρικός χαρακτήρας σε επόμενα έργα του συγγραφέα.

 Δεύτερον,  με ξένισαν οι συνεχείς αναφορές στην οικονομική κρίση (που μοιάζουν να ενέχουν και μία δόση διδακτισμού), καθώς δεν ταιριάζουν με την ροή του υπόλοιπου κειμένου και δίνουν την εντύπωση πως στριμώχτηκαν όπως-όπως, απλώς για να καυτηριαστεί (κάπως άτσαλα, εν τέλει) η τρέχουσα κατάσταση της χώρας.

 Σε γενικές γραμμές, παρά τις όποιες αδυναμίες που παρατήρησα, η πολύ δυνατή πλοκή υπερίσχυσε και εν τέλει έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την ανάγνωση του αστυνομικού αυτού μυθιστορήματος. Σκοπεύω να ψάξω και τα προηγούμενα έργα του ιδίου.