«Το μίσος» - V. Giannisis

Ο εκδοτικός οίκος φαίνεται να είναι πολύ σίγουρος ότι το μυθιστόρημα αυτό θα ευχαριστήσει τους αναγνώστες, εξού και κάνει μια πρωτοφανή κίνηση : δηλώνει πως όποιος δεν ικανοποιηθεί από το βιβλίο, μπορεί να το επιστρέψει και να πάρει ένα άλλο!

 

εκδ. Διόπτρα - σελ. 458

Η υπόθεση : Έρεμπρο, Νοέμβριος 2011. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών τρεις νεαρές γυναίκες δολοφονούνται βίαια και αποκεφαλίζονται. Οι δολοφονίες αυτές έχουν τρομάξει τους κατοίκους της πόλης και η Αστυνομία πιέζεται να πιάσει άμεσα τον δολοφόνο.

Όπως στα περισσότερα αστυνομικά, έτσι κι εδώ έχουμε για κεντρικό ήρωα τον επιθεωρητή που αναλαμβάνει την υπόθεση, και μάλιστα εδώ ο επιθεωρητής είναι Έλληνας, ο Άντερς Οικονομίδης –προφανώς ενός είδους alter-ego του συγγραφέα (Έλληνας μετανάστης στο Έρεμπρο κι εκείνος). Ο Οικονομίδης περιστοιχίζεται από τους αρχιφύλακες που συνθέτουν την ομάδα του, ενώ δέχεται και την βοήθεια ενός νεαρού ανάπηρου εγκληματολόγου ο οποίος έχει αφοσιωθεί στην μελέτη των κατά συρροή δολοφόνων.

Οι χαρακτήρες δεν χτίστηκαν καθόλου καλά· προσωπικά δεν ένιωσα πως έμαθα κανέναν από αυτούς. Μονάχα ο πρωταγωνιστής, Οικονομίδης, σκιαγραφείται κάπως αλλά κι αυτός όχι επαρκώς. Επίσης, ο συγγραφέας επέλεξε μεν Έλληνα πρωταγωνιστή, αλλά δεν μας έδωσε σχεδόν καθόλου στοιχεία για το παρελθόν του, την οικογένειά του, για το πώς βρέθηκε επιθεωρητής της Σουηδικής αστυνομίας – ούτε καν πώς πήρε το όνομα “Άντερς”. Γενικότερα, νομίζω πως οι χαρακτήρες θα έπρεπε να δουλευτούν περισσότερο.

Αντιθέτως, καλά χτισμένη ήταν η πλοκή από τον Γιαννίση· σπέρνει υποψίες εδώ κι εκεί και αποπροσανατολίζει διαρκώς, ενώ και το τέλος ήταν αναπάντεχο και δεν θα μπορούσα να το έχω βρει με τίποτα. Βέβαια, για να είμαι ακριβοδίκαιος, δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι είχε δώσει στον αναγνώστη τα αποφασιστικής σημασίας στοιχεία ώστε να έχει την ευκαιρία να βρει την άκρη του νήματος. Νομίζω πως ο Γιαννίσης σε αρκετά σημεία έκλεψε λιγάκι, μη αποκαλύπτοντάς μας στοιχεία τη στιγμή ακριβώς που τα μαθαίνουν ή τα συνειδητοποιούν οι πρωταγωνιστές (όπως κι η Lackberg και ο Nesbo –να είναι συνήθης τεχνική των Σκανδιναβών, άραγε…;).

Στα θετικά του βιβλίου, επίσης, είναι ότι απεικονίζεται αρκετά γλαφυρά ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένας Έλληνας μετανάστης την χώρα που τον φιλοξενεί.

Τελικά, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που θα εκμεταλλεύτηκε την εγγύηση επιστροφής του εκδότη και θα επέστρεψε το βιβλίο, καθώς θεωρώ ότι παίρνει έναν καλό βαθμό.