«Οι 4 γιοι του Δρ. Μαρς» - Brigitte Aubert

Όταν διαβάζω σε ένα οπισθόφυλλο μια πρωτότυπη ιδέα, πάντοτε αναρωτιέμαι πώς να την έχει ξεδιπλώσει ο συγγραφέας στις σελίδες του κι αν τελικά έχει καταφέρει να φτιάξει ένα κείμενο αντάξιο της αρχικής δυνατής του έμπνευσης.

εκδ. Περίπλους - σελ. 330

μτφ. Μαρία Τσάτσου

Ο δρ Μαρς ζει με τη σύζυγό του και τους τετράδυμους 18χρονους γιους τους. Μια μέρα η υπηρέτριά τους, Ζανί, ανακαλύπτει το κρυφό ημερολόγιο ενός από τους γιους, μέσα στο οποίο εκείνος περιγράφει τις συνεχόμενες δολοφονίες που διαπράττει αλλά δεν αποκαλύπτει ποιος από τους τέσσερις είναι. Τα πράγματα, όμως, σοβαρεύουν πολύ όταν και ο δολοφόνος ανακαλύπτει το κρυφό ημερολόγιο της υπηρέτριας.

Δεν υπάρχει η κλασική μορφή αφήγηση της ιστορίας, αλλά μαθαίνουμε τα γεγονότα μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές του δολοφόνου και της Ζανί, εύρημα που αυξάνει την ένταση και την αγωνία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που και οι δυο συνειδητοποιούν ότι και ο άλλος διαβάζει το ημερολόγιό του, οπότε και η αλήθεια των γραπτών αναμειγνύεται με το ψέμα και την παραπλάνηση.

Όμως, κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να βγει ένα αντίστοιχα καλό αποτέλεσμα. Για πολλές σελίδες η πλοκή είναι μηδαμινή, φυτεύοντάς μου συχνές σκέψεις εγκατάλειψης της ανάγνωσης. Επίσης, η ιστορία δεν μου φάνηκε στέρεα χτισμένη· οι πράξεις των χαρακτήρων αιτιολογούνται ελλιπώς, ενώ και το τέλος –αν και εμπνευσμένο– δεν είχε προοικονομηθεί, παρά ξεφουρνίστηκε κάπως βεβιασμένα και χωρίς πολλές εξηγήσεις.

Τελικά, ετούτο εδώ το μυθιστόρημα ανήκει στην περίπτωση της καλής αρχικής ιδέας με αδύναμη υλοποίηση.