«Η δέκατη φωτογραφία» - Γιώργος Παυλίδης

     Αρχές καλοκαιριού του 2004. Ο ανακριτής Γιάννης Δεμερτζής (χήρος και πατέρας μιας εικοσάχρονης κόρης που σπουδάζει στην Ιταλία) δέχεται απανωτά κάποια περίεργα e-mail. Καθένα περιέχει μια φωτογραφία και έναν αριθμό, ξεκινώντας από το 9 και με φθίνουσα σειρά. Σε κάθε e-mail περιλαμβάνεται και μια απειλή : δεν μπορείς να καταλάβεις ή όταν καταλάβεις θα είναι αργά. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κακόγουστη φάρσα ή κάποιος πραγματικός κίνδυνος τον απειλεί;

εκδ. Ψυχογιός (2007) - σελ. 389

Πολύ μου άρεσε το θρίλερ αυτό του Γιώργου Παυλίδη. Ξεκινώντας, μας δίνει τα δεδομένα (τα περίεργα απειλητικά e-mail) και μας γνωρίζει τους πρωταγωνιστές. Αυτό γίνεται για κάμποσες σελίδες και ακριβώς στο σημείο όπου κοντεύει να γίνει κουραστικό από το αναμάσημα των προκαταρκτικών στοιχείων, εκεί είναι που κάνει το μπαμ! Ο ρυθμός αυτόματα επιταχύνει και από εκεί και πέρα παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις προσπάθειες του Γιάννη να αποτρέψει τον κίνδυνο που ‘υπόσχονται’ οι απειλές, χωρίς καλά-καλά να έχει αποσαφηνίσει ούτε τις ίδιες τις απειλές ούτε και τους αποστολείς τους.

Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα, για να μην αποκαλύψω έστω και το παραμικρό που θα μπορούσε να χαλάσει την απόλαυση σε όποιον σκοπεύει να το διαβάσει. Σε γενικές γραμμές πολύ καλό γράψιμο, με ομαλά δοσμένα τα στοιχεία ώστε η αλήθεια να αποκαλύπτεται προοδευτικά, ενώ καταφέρνει να σε κρατά σε αμείωτη αγωνία· ακόμα κι όταν φαίνεται να ξεδιαλύνεται το μυστήριο, η αγωνία για το αν θα προφτάσει ο ήρωας να αποτρέψει τον κίνδυνο, παραμένει. Το διάβασα μονορούφι, ενώ μπορώ να πω πως απέκτησα και μερικές ενδιαφέρουσες γνώσεις (για τι ακριβώς, δεν μπορώ –πάλι– να γράψω!)

Βέβαια, δεν αποφεύγει και μερικές λούμπες των πρωτοεμφανιζόμενων και των «μη-επαγγελματιών συγγραφέων»· οι χαρακτήρες παρότι περιγράφονται ικανοποιητικά στην αρχή, έπειτα παραμελούνται χαρακτηριστικά, στον βωμό της δράσης· οι διάλογοι υστερούν πάρα πολύ, καθώς είναι εντελώς αφύσικοι και πλαστικοί (αυτή δεν είναι δουλειά του επιμελητή, άραγε;)· συμπεριλαμβάνει κάποια χαρακτηριστικά ή γεγονότα απλώς και μόνο για να τα αναφέρει, χωρίς να παίζουν κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία, δίνοντας την αίσθηση ενός παράταιρου κολλάζ «υποχρεωτικών αναφορών» (ή, απλούστερα, εμμονών).

Για κάποιο άλλο βιβλίο είχα αναρωτηθεί : τι θα γινόταν αν το είχε γράψει ένας αμερικάνος μετρ των best-seller; Το ίδιο ισχύει και εδώ. Το βρήκα πάρα πολύ καλό θρίλερ, αλλά είχε τα φόντα να είναι εξαιρετικό θρίλερ.