«Άμυνα ζώνης» - Πέτρος Μάρκαρης

Διαβάζοντας ότι ο Μάρκαρης έγραψε την πρώτη ιστορία του αστυνόμου Χαρίτου μετά τα 55 του χρόνια, από τη μία αναρωτιέμαι τι έχανε η τόσα χρόνια ελληνική λογοτεχνική παραγωγή και από την άλλη σκέφτομαι πως μάλλον ήταν απαραίτητο όλες αυτές οι εμπειρίες που συγκέντρωνε τόσα χρόνια, να έρθουν και να δέσουν ώστε να βγει αυτό το έξοχο αποτέλεσμα.

  

εκδ. Γαβριηλίδης (1998) - σελ. 473

Ο αστυνόμος Χαρίτος βρίσκεται σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί απολαμβάνοντας τις διακοπές του μετά της συζύγου του, όταν ένας σεισμός γίνεται αφορμή για να ανακαλυφθεί ένα πτώμα. Το γεγονός αυτό θα τον κάνει να διακόψει (οικειοθελώς) την άδειά του και να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου και τον περιμένει ακόμη ένα πτώμα. Με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης λοιπόν, βρίσκεται ήδη με δυο δύσκολες υποθέσεις στα χέρια του.

Ο Μάρκαρης εδώ και πολύ καιρό λέει στις συνεντεύξεις του ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι το προσφορότερο μέσο για να ασκήσει ένας συγγραφέας πολιτική και κοινωνική κριτική και αυτό ακριβώς κάνει και ο ίδιος ήδη από το πρώτο του μυθιστόρημα, το Νυχτερινό Δελτίο (1995).

Στην «Άμυνα ζώνης», με πρόσχημα τις δύο δολοφονίες που καλείται να εξιχνιάσει το τμήμα Ανθρωποκτονιών, ο Μάρκαρης καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας (διαπλεκόμενα, δωροδοκίες, ρουσφέτια, κ.τ.λ. –όλα αυτά που πολλοί γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μπορεί να αποδείξει) και αποτυπώνει άριστα την Αθήνα της δεκαετίας του ’90 –η εκνευριστική κίνηση στους δρόμους, η αφόρητη φθινοπωρινή ζέστη, η κατάσταση του συστήματος υγείας, το κλείσιμο των δρόμων από απεργούς, είναι όλα μέρος της καθημερινότητάς μας και δεν θα μπορούσαν να μην απασχολούν και τον Κώστα Χαρίτο.

Παράλληλα, με μια απολαυστικότατη πρόζα, σκιαγραφεί εξαιρετικά την ελληνική οικογένεια, ενώ με θανατηφόρες ατάκες ξετρυπώνει και σχολιάζει όλα αυτά τα καθημερινά μικροπράγματα που μας ενοχλούν –αυτά που μας τριβελίζουν το μυαλό μεν, αλλά όλο τα καταπίνουμε.

Η ολοζώντανη αφήγηση του Χαρίτου τσακίζει κόκαλα, ενώ ο ίδιος ο αστυνόμος είναι ένας άκρως ρεαλιστικός χαρακτήρας. Καθημερινός άνθρωπος και όχι σούπερ-ήρωας, με τα λάθη του και τα πάθη του, έντιμος αλλά όχι πολιτικά ορθός, είναι ο μεσήλικας της διπλανής πόρτας : τσακώνεται με τη γυναίκα του, ανησυχεί για την κόρη του και φοβάται τους γιατρούς!

Εν ολίγοις, βρήκα απολαυστικό τούτο το μυθιστόρημα, αν και με πείραξε το ότι στο τέλος άφησε κάτι να αιωρείται…