«Η μυστική ιστορία» - Donna Tartt

Ομολογώ πως η θελκτική σύνοψη, το πανέμορφο εξώφυλλο, αλλά και το γεγονός πως η συγκεκριμένη συγγραφέας εκδίδει ένα μυθιστόρημα κάθε δέκα χρόνια, όλα αυτά είχαν καταφέρει να εκτινάξουν τις προσδοκίες μου. Τώρα, αφού το ολοκλήρωσα, σκέφτομαι πως μάλλον χαράμισα μια αναγνωστική εβδομάδα.

  

εκδ. Λιβάνη (1995) - σελ. 642

μτφ. Σάντυ Παρίση

Ο εικοσάχρονος Ρίτσαρντ Παπέν, νεοεγγραφείς στο πανεπιστήμιο Χάμπντεν, καταφέρνει να γίνει δεκτός στα μαθήματα ελληνικών ενός παράξενου καθηγητή. Τα μαθήματα αυτά παρακολουθούν άλλοι πέντε φοιτητές μονάχα. Σιγά σιγά, ο Ρίτσαρντ (ο αφηγητής της ιστορίας) γίνεται μέλος της κλειστής αυτής παρέας και βρίσκεται ανάμεσα στα μυστικά που οι πέντε τους κρύβουν.

Από την πρώτη κιόλας πρόταση γνωρίζουμε ότι ένας εκ της πεντάδας είναι νεκρός και η όλη αφήγηση του Ρίτσαρντ έχει σκοπό να περιγράψει τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτόν τον τραγικό θάνατο, αλλά και το τι επακολούθησε.

Η ιδέα είναι αρκετά απλή (για να μην πω απλοϊκή) και πολύ συνηθισμένη –μια από αυτές που βλέπουμε σωρηδόν σε δεύτερης διαλογής αμερικάνικες ταινίες–, ενώ και η πλοκή κάθε άλλο παρά καλοδουλεμένη και σφιχτοδεμένη είναι. Παρότι πολυσέλιδο, το μυθιστόρημα αυτό δεν καταφέρνει να χρησιμοποιήσει την μεγάλη έκτασή του για να εμβαθύνει στους χαρακτήρες και να χτίσει μια στέρεα, πολύπλευρη υπόθεση –αντιθέτως, χαρακτηρίζεται από μια συνεχή αποσπασματική καταγραφή καθημερινών στιγμιότυπων που ελάχιστα φωτίζουν πλευρές των (αδιάφορων) χαρακτήρων και που δεν κλιμακώνουν καθόλου την ένταση.

Οι ελάχιστες αναφορές σε στοιχεία και έθιμα αρχαιοελληνικού πολιτισμού δεν δένουν με την υπόθεση· θεωρητικά, εξηγούν κάποια βασικά κομμάτια της πλοκής, αλλά δεν με έπεισαν καθόλου· τελικά απλώς καταλήγουν να φαίνονται παράταιρα και βεβιασμένα τοποθετημένα.

Η θύμηση που μου αφήνει είναι αρκετά αρνητική, αφενός γιατί είχα μεγάλες προσδοκίες και αφετέρου γιατί η ίδια ιστορία (ίσως και με περισσότερο ενδιαφέρον) θα μπορούσε κάλλιστα να είχε ειπωθεί και σε 350-400 σελίδες.