«Λυκοφιλίες» - Saskia Noort

Στο αυτί του βιβλίου αναφέρεται ότι το θρίλερ αυτό «υπήρξε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία των τελευταίων χρόνων στην Ολλανδία». Με δεδομένο αυτό, οι προσδοκίες που είχα δεν επιβεβαιώθηκαν απολύτως.

εκδ. Καστανιώτη (2008) - σελ. 291

μτφρ. Ινώ Βαν Ντάικ - Μπαλτά

Η υπόθεση : Η Κάρεν μετακομίζει με την οικογένειά της σε ένα χωριό. Εκεί γνωρίζεται με άλλα ζευγάρια της ηλικίας της και σιγά-σιγά συνθέτουν μια μεγάλη παρέα. Μια παρέα που φαινομενικά αποτελείται από επιτυχημένα και ευτυχισμένα ανδρόγυνα, αλλά όταν ένα μέλος της καίγεται μέσα στο σπίτι του και ένα δεύτερο πέφτει από ένα μπαλκόνι -και καθώς η Κάρεν δεν πιστεύει πως πρόκειται για αυτοκτονίες- τότε πολλά μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια.

Το μυθιστόρημα της δημοσιογράφου Saskia Noort (γεν. 1967) δεν μπορώ να πω πως διεκδικεί δάφνες μυστηρίου και αγωνίας. Δεν είναι ιδιαιτέρως δύσκολο για τον αναγνώστη από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια να μπει στο νόημα και να υποψιαστεί τι περίπου έχει συμβεί. Βεβαίως, και λόγω του μεγάλου αριθμού χαρακτήρων, αναπόφευκτα οι υποψίες στρέφονται συνεχώς προς διαφορετική κατεύθυνση, ακολουθώντας κάθε φορά τις ενέργειες της πρωταγωνίστριας.

Κι αν ως θρίλερ δεν του βάζω άριστα, αντιθέτως, μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας καταπιάνεται με το θέμα της. Καθόλη τη διάρκεια της αφήγησης, θίγει εξαιρετικά γλαφυρά μια μοντέρνα στάση ζωής σύμφωνα με την οποία : όλοι πάνε με όλες και όλες πάνε με όλους άλλα άπαντες κάνουν σαν να μην ξέρουν τίποτα, το σημαντικότερο όλων είναι να δείχνεις ότι λάμπεις από ευτυχία (ακόμη κι αν αηδιάζεις στη θέα του/της συζύγου), οι κυρίες κάνουν τα στραβά μάτια στα παραστρατήματα των συζύγων τους για να μην χάσουν τα ακριβά σπίτια και τα πολυτελή τζιπ, μερικές παρανομίες και ψέματα δεν βλάπτουν και πολύ αν αποφέρουν χρήμα και πάνω από όλα, η αποδοχή από τις πλούσιες παρέες και η ένταξη στις «λυκοφιλίες» στις οποίες επιδίδονται  είναι απόλυτη προτεραιότητα.

Ως προς το ύφος της γραφής, ενδιαφέρον παρουσιάζει η μη-γραμμική πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Κάρεν, η οποία όμως δεν διατηρήθηκε μέχρι το τέλος, αφήνοντας μετέωρο το εγχείρημα αυτό. Επίσης, ως πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, νομίζω ότι θα μπορούσε κάλλιστα να καταλαμβάνει άλλες εκατό σελίδες -έτσι θα υπήρχε η δυνατότητα να σκιαγραφηθούν καλύτερα οι (μπόλικοι κύριοι) χαρακτήρες ώστε να μην συγχέονται.