«Ο αυτοκράτορας του Όσεαν Παρκ» - Stephen L. Carter

Είμαι ο Τάλκοτ Γκάρλαντ, καθηγητής Νομικής και γιος του Δικαστή Όλιβερ Γκάρλαντ, ο οποίος προσφάτως απεβίωσε και μου άφησε έναν γρίφο να επιλύσω. Ο γρίφος αυτός υποτίθεται πως θα με οδηγήσει σε κάποιες διευθετήσεις –δεν ξέρω για τι στο καλό πρόκειται, αλλά πολύς κόσμος (και υπόκοσμος) φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτές. Περίεργοι θάνατοι συμβαίνουν, πράκτορες του Εφ-Μπι-Άι και ιδιωτικοί ντεντέκτιβ με επισκέπτονται συχνά και νιώθω διαρκώς ότι κάποιος με παρακολουθεί, παρότι επανειλημμένως λαμβάνω υποσχέσεις για την ασφάλεια της οικογένειάς μου. Α, μέσα σε όλα, η σύζυγός  μου έχει ξετρελαθεί με την υποψηφιότητά της για το Ανώτατο Δικαστήριο και επίσης είμαι πεπεισμένος ότι με απατάει.

εκδ. Άγκυρα (2002) – σελ. 624

μτφρ. Πόλυ Μοσχοπούλου

Κάπως έτσι θα συνόψιζε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, τα όσα διαδραματίζονται στο βιβλίο του αμερικάνου καθηγητή Νομικής, Stephen L. Carter (γεν. 1954).

«Ο αυτοκράτορας του Όσεαν Παρκ» είναι ένα χορταστικά γεμάτο, συμπυκνωμένο μυθιστόρημα που κινείται ανάμεσα στο αστυνομικό και το δικαστικό θρίλερ, με έντονη την παρουσία ενός είδους σχολιογραφίας. Η πλοκή είναι πολύ καλοδουλεμένη και οι (μπόλικοι) χαρακτήρες άψογα δομημένοι. Το μυστήριο είναι αργά -αλλά σταθερά- κλιμακούμενο και εξίσου αργά αποκλιμακώνεται, διατηρώντας την αγωνία αμείωτη μέχρι το τέλος, ενώ οι (όχι τόσες πολλές, όσες θα περίμενα) αναφορές σε σκακιστικά προβλήματα προσθέτουν μια πρωτότυπη νότα.

Σε γενικές γραμμές, η ιστορία ρέει σχετικά αργά (για τέτοιου είδους μυθιστόρημα), αλλά αυτό καθόλου δε με ξένισε. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς, προσωπικά εξέλαβα το μυστήριο απλώς σαν ένα πρόσχημα που χρησιμοποιεί ο Carter για να σχολιάσει μια ευρεία γκάμα θεμάτων, όπως τον ρατσισμό, τη διαφθορά, τα οικογενειακά μυστικά, τις συζυγικές σχέσεις, τη διαπλοκή του δικαστικού συστήματος, τις πολιτικές διασυνδέσεις, τον ρόλο του πανεπιστημίου και των καθηγητών, τον σκοπό της Νομικής επιστήμης. Όλα αυτά τα θέματα θίγονται μέσα από τις άκρως ενδιαφέρουσες και εξαιρετικά εύστοχες ενδότερες σκέψεις του πρωταγωνιστή, που δεν παραλείπει να τις παραθέτει διαρκώς και οι οποίες προκαλούν μια συμπάθεια εκ μέρους του αναγνώστη και ως έναν βαθμό μια ταύτιση με τον Τάλκοτ.

Ένα στοιχείο μονάχα με ενόχλησε και αυτό είναι ο συνεχής διαχωρισμός των χαρακτήρων σε μαύρους και λευκούς, θαρρείς και το χρώμα είναι το βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Το βρήκα ενοχλητικό, για κάθε χαρακτήρα που εισάγεται, να πρέπει να μαθαίνω πριν απ’όλα το χρώμα του –εντάξει, μπορώ να κατανοήσω πως ο ρατσισμός ήταν ένα από τα κύρια ζητήματα που ήθελε να στηλιτεύσει ο συγγραφέας, αλλά ο ειρωνικός και δηκτικός τρόπος με τον οποίο έγινε αυτό, ίσως δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος.