«Μια μικρή αλλαγή φέρνει μια μεγάλη (Ψάρια στον αφρό)» - Γ. Πιντέρης

Έχω διαβάσει τέσσερα-πέντε βιβλία του Πιντέρη, αλλά ακόμη δεν έχει τύχει να γράψω αρκετά για αυτά (εκτός από το «Λύσε μόνος σου τα προβλήματά σου»). Καθώς, όμως, τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω, σίγουρα στο μέλλον θα τους αφιερώσω λίγο περισσότερο χώρο στο ιστολόγιο.

 Το τελευταίο δικό του που διάβασα είναι ετούτο εδώ, όταν ένα κυριακάτικο μεσημέρι το κατέβασα από τη βιβλιοθήκη μου θέλοντας να διαβάσω κάτι για λίγη ωρίτσα, και πολύ σύντομα χωρίς να το καταλάβω έφτασα στο τέλος.

εκδ. Θυμάρι - σελ. 191

Εδώ, ο εξαιρετικός συγγραφέας Γιώργος Πιντέρης, έχει φτιάξει (σύμφωνα με δικό του χαρακτηρισμό) μια «συλλογή από παραμύθια για μεγάλους» και μας καλεί να μην εγκλωβιστούμε σε μια αυστηρή μελέτη, αλλά να αφεθούμε και την διαβάσουμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας.

Αρχικά μας μιλά για την πρώτη του εμπειρία στο ψαροτούφεκο (δεν θα γράψω την ιστορία για να μην αποκαλύψω το τέλος της), η οποία και αποτελεί μια πολύ καλή εισαγωγή για τα παραμύθια που ακολουθούν.

Τα παραμύθια αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από μερικές σύντομες ιστορίες ψυχοθεραπείας –τόσο από την επαγγελματική εμπειρία του Πιντέρη όσο και από την εμπειρία παλαιότερων μεγάλων ψυχολόγων– και όλες τους παρουσιάζουν μια κοινή ιδιαιτερότητα : δεν ακολουθούν την πεπατημένη και τις συνήθεις διαδικασίες, αλλά αντίθετα επιτυγχάνουν τον στόχο τους μέσω ενός κόλπου, μέσω ενός ευφάνταστου τρικ που κανένα εγχειρίδιο δεν προτείνει.

Οι ιστορίες ετούτες, έκτασης 1-3 σελίδων η καθεμιά, καταβροχθίζονται απίστευτα ευχάριστα και γρήγορα, και διαβάζοντας τις -ανάμεσα στα άλλα- μαθαίνει κανείς και μερικές τεχνικές δημιουργικής επίλυσης ψυχολογικών προβλημάτων, όπως π.χ. την τεχνική της αλληγορικής παρέμβασης («ο λόφος και οι Βοτανικοί κήποι»), την αλλαγή του πλαισίου («ο ‘μαστρωπός’ πατέρας», «οι κοντές πατούσες»), το καλοπροαίρετο σοκάρισμα («η ενούρηση», «ο Will και ο Χρυσός Κόκκορας»), την τεχνική του judo («μικροβιοφοβία και Weakland»), και το θεραπευτικό διπλοδέσιμο («η παχουλή κυρία που αδυνάτησε τρώγοντας», «ο νεαρός με τον …καρκίνο»).

Στην ουσία, ο Πιντέρης με το συγκεκριμένο βιβλίο κατά κάποιον τρόπο απομυθοποιεί τους ψυχολόγους και τον κλάδο της ψυχολογίας –όχι υποβαθμίζοντας τη σημασία της ως επιστήμη, αλλά αποδεικνύοντας με παραδείγματα ότι η επιστημονική εμβάθυνση και εξειδίκευση δεν αποτελούν πάντοτε το σίγουρο μέσο για την θεραπεία ενός ασθενούς, αλλά ο ψυχολόγος απαιτείται να είναι όσο το δυνατόν δημιουργικός και να μην προσκολλάται πεισματικά σε θεωρίες και συγγράμματα.