«Οι νεκροί μιλάνε ακόμα» - Harry Bingham

Ευχάριστη συντροφιά μου κράτησε για μια εβδομάδα το (πρωτόλειο) αστυνομικό μυθιστόρημα του Βρετανού συγγραφέα.

εκδ. Ψυχογιός - σελ. 478

μτφ. Γ.Ι. Μπαμπασάκης

Η υπόθεση : η 26χρονη ντετέκτιβ αστυφύλακας Φιόνα Γκρίφιθς, αναλαμβάνει περιφερειακό-βοηθητικό ρόλο στην υπόθεση Λόχαν, μια άκρως σημαντική υπόθεση της αστυνομίας του Κάρντιφ. Μια ιερόδουλη βρέθηκε νεκρή και δίπλα της κείτονταν το άψυχο σώμα της εξάχρονης κορούλας της, με το κεφάλι της παραμορφωμένο εξαιτίας του χτυπήματος με έναν νεροχύτη.

Κάπως μαγκωμένα διέτρεξα τις πρώτες σελίδες, καθώς μέχρι να συνηθίσω το στυλ του συγγραφέα μου πήρε ένα-δυο κεφάλαια, αλλά στη συνέχεια διάβασα ευχάριστα την ιστορία.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο μυθιστόρημα είναι η κεντρική ηρωίδα, η Φιόνα. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για ένα προσωποκεντρικό έργο : πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μία και μοναδική οπτική γωνία, διαρκής αποτύπωση των σκέψεων και των συναισθημάτων της Φιόνα (ενίοτε και εις βάρος της πλοκής).

Όμως η νεαρή αστυνομικός καταφέρνει να ξεφύγει εντελώς από τους στερεοτυπικούς μυθιστορηματικούς συναδέλφους της : μικροκαμωμένη, ελάχιστα εκπαιδευμένη και στην ουσία άσχετη με πρακτικές βίας και όπλων, παλεύει εναγωνίως να αποδείξει την αξία της στο Σώμα, συχνά παρακούει τις εντολές του αφεντικού της και κάνει του κεφαλιού της (όχι από έπαρση ή εγωισμό, αλλά στα πλαίσια της εν γένει παράξενης συμπεριφοράς της, η οποία φαίνεται να οφείλεται σε μια παλαιότερη πάθηση), με μπερδεμένες οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις, λαχταρά να φτιάξει μια φυσιολογική ζωή σαν όλες τις γυναίκες της ηλικίας της.

Αυτή η κοπελίτσα, λοιπόν, με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο, στο τέλος σε έχει αναγκάσει να εστιάσεις περισσότερο σ’εκείνην και λιγότερο στην πλοκή, και εν τέλει –θέλοντας και μη– να την συμπαθήσεις.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι η πάθηση από την οποία κατά το παρελθόν έπασχε η Φιόνα. Όπως εξηγείται στο τέλος, πρόκειται για μια πραγματική πάθηση, την οποία ο Bingham εμπνεύστηκε από μια ασθενή της (νευρολόγου) συζύγου του (που έπασχε από την ίδια αυτή ασθένεια) και έτσι θέλησε να την αποδώσει μυθιστορηματικά, καταφέρνοντας όντως να προσδώσει κάτι το διαφορετικό –αν και, κατά τη γνώμη μου, δεν πέτυχε πλήρως να ενσωματώσει αυτό το χαρακτηριστικό στην πλοκή, έτσι ώστε να δικαιολογεί σε ικανοποιητικό βαθμό τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις της πρωταγωνίστριας (θα ήθελε λίγο περισσότερη δουλειά το κείμενο, καθώς γίνεται εμφανές πως το κύριο μέλημα του  Bingham ήταν η ασθένεια και όχι η αστυνομική πλοκή).

Ακόμα κι έτσι όμως, η γνώμη μου γι’αυτό το αστυνομικό δεν είναι αρνητική.