Το πρωτόλειο του Χρήστου Λεοντίου αποδείχτηκε «υπερβολικά πρωτόλειο».
εκδ. Μιχαλη Σιδερη (2007) - σελ. 133
Ο Σάιμον Πέτερς, τεταρτοετής φοιτητής κλινικής
ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Γάνδης, έχει πολύ ασταθή ψυχολογία.
Εκνευρίζεται εύκολα και διαρκώς, αποφεύγει παντελώς τους συμφοιτητές του και προτιμά
συχνά να καταφεύγει στη μοναξιά ενός περιπάτου στο άλσος της
πανεπιστημιούπολης. Αυτό, όμως, που θα τον φέρει στα όριά του, είναι η
υποχρέωσή του να μοιραστεί τον κοιτώνα του με έναν νεοφερμένο πρωτοετή.
Υπέρ το δέον λακωνική η νουβέλα ετούτη, στερείται
πολλών περιγραφών που θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να μας βάλουν πολύ καλύτερα στο
περιβάλλον της ιστορίας. Η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι μέσα στο
μυαλό του Λεοντίου υπάρχει μεν ολοκληρωμένη η ιστορία, αλλά την αποτυπώνει μόνο
περιληπτικά στο βιβλίο –θαρρείς και βιαζόταν να παραδώσει το χειρόγραφο! Η
διαδοχή των σκηνών δεν είναι καθόλου ομαλή, ο χαρακτήρας του Σάιμον είναι προχειροφτιαγμένος
και ανακόλουθος, ενώ η γενικότερη εικόνα που δίνεται είναι περισσότερο αυτή των
σκόρπιων καταγραφών ενός (νοερού) ημερολογίου και λιγότερο μιας επαρκώς ειπωμένης
ιστορίας.
Η κατάληξη της περιπέτειας του νεαρού Σάιμον
ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά δεν κατάφερε να σώσει την παρτίδα.
Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο των εκδόσεων Σιδερη που διαβάζω και δεν μπορώ να μην επαινέσω το πολύ καλής ποιότητας χαρτί και
τα λιτά, καλόγουστα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα. Αντίθετα, θα πρέπει
να προσεχθεί η γραμματοσειρά, η οποία είναι πολύ μεγάλη.
Ειλικρινά θέλω να σας ευχαριστήσω για την κριτική σας, ιδιαίτερα μετά από τα κολακευτικά σχόλια που διβάζω σε διάφορα sites, και αφού έχω καταλάβει τις ελλείψεις του πρώτου μου βιβλίου. Το μόνο που ανακαλύπτω διβάζοντάς το είναι το πρόχειρο του εγχειρήματος. Εξαιρώντας το τέλος, το οποίο θεωρώ πρωτότυπο, ακόμα και σήμερα, όλο το υπόλοιπο βιβλίο είναι για τα σκουπίδια. Ωστόσο, οι πολλές ελείψεις με κάνουν να ασχοληθώ περισσότερο με τα άλλα δύο βιβλία μου που είναι υπό έκδοση, και φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με τον "Έγκλειστο...". Εντούτοις, και χωρίς καμιά προσπάθεια δικαιολόγησης, το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα σε 15 μέρες μεταξύ ενός χυμού και ενός φαγητού, εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης. Ευχαριστώ και πάλι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημαντικό είναι να δουλεύει κανείς πάνω σε αυτά που έχει ήδη χτίσει και να βελτιώνεται διαρκώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι καλή επιτυχία στα ερχόμενα βιβλία σας.
Σας ευχαριστώ, αν και καθυστερημένα.
ΑπάντησηΔιαγραφή