«Η απαγωγή του εκδότη» - Δ. Μαμαλούκας

Από μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο, σχημάτισα την εντύπωση ότι το θρίλερ αυτό ίσως και να είναι το λιγότερο διαβασμένο από τα έργα του Μαμαλούκα. Αν είναι αλήθεια αυτό, τότε είναι κρίμα, γιατί πρόκειται για μια εξαιρετική ιστορία.

                                                 εκδ. Καστανιώτη (2005) - σελ. 436

Ο Πάολο Καστελίνι είδε την ονειρική ζωή του στην Αμερική να καταστρέφεται από τα καπρίτσια της Κάρλα Περούτσι, κακομαθημένης κόρης ενός πάμπλουτου και πανίσχυρου μαφιόζου. Έκτοτε, έχει βάλει σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί τη γυναίκα που του στέρησε όσα με πολύ κόπο είχε καταφέρει να χτίσει και για να το πετύχει αυτό οργανώνει ένα ψεύτικο σχέδιο απαγωγής του συζύγου της.

Πολύ δυνατό το πρώτο κεφάλαιο, όπου με μια σύντομη αναδρομή μαθαίνουμε με λεπτομέρειες τον λόγο που ο Πάολο αποζητά διψασμένα την εκδίκηση και ταυτιζόμαστε μαζί του, λόγω της αδικίας που υπέμεινε. Έπειτα, και αφού η ένταση του πρώτου κεφαλαίου έχει κατακαθίσει, διάβασα κάπως μαγκωμένα τη συνέχεια, όπου διέκρινα μια περισσότερο ενθουσιώδη παρά ώριμη και προσεκτική γραφή (συνάντησα λεπτομέρειες που εξυπηρετούσαν τον μύθο μεν, χωρίς να με πείθουν απολύτως, δε), αλλά από τη μέση και ύστερα η εξέλιξη ήταν πραγματικά αριστοτεχνικά δουλεμένη, με τα εμπόδια να ανατρέπουν διαρκώς τα σχέδια των πρωταγωνιστών και την αγωνία να είναι παρούσα μέχρι και την τελευταία σελίδα (και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου -μέχρι την τελευταία σελίδα δεν έχει αποσαφηνιστεί η ακριβής έκβαση).

Το φινάλε είναι ανατρεπτικό· φαντάζομαι πως λίγοι θα επέλεγαν αυτήν την κατάληξη και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει τόσο ξεχωριστή.

Στη λογοτεχνία συναντούμε συχνά ήρωες που δεν είναι απαραίτητα μόνο καλοί ή μόνο κακοί, ήρωες που δίνουν την εικόνα του κατατρεγμένου αλλά κρύβουν σκοτεινά μυστικά ή ήρωες που στάζουν μοχθηρότητα αλλά στην πορεία αποκαλύπτονται οι πηγές της φαινομενικής κακίας τους. Εδώ, όμως, ο Μαμαλούκας πετυχαίνει κάτι που είναι ένα σκαλοπάτι πιο πάνω : έχει πλάσει τους χαρακτήρες του με τέτοιον τρόπο ώστε να καταφέρνει, εν μέσω της δράσης, να μας αλλάζει διαρκώς τη γνώμη και τα αισθήματα για αυτούς, παλινδρομώντας μεταξύ συμπάθειας και μίσους, συγκατάβασης και απέχθειας.

 

Ο Πάολο είναι αρχικά το άξιο λύπησης θύμα, αλλά εύκολα περνά στην αντίπερα όχθη και η αντιπαθής Κάρλα φαίνεται να αφήνει τα ξεσαλώματα της νιότης της και να στρέφεται σε έναν πιο συνετό τρόπο ζωής. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, όμως, είναι ο κωφάλαλος γίγαντας Σάντρο, ένας δευτερεύων χαρακτήρας, τον οποίο εγώ προσωπικά αντιμετώπισα με κάποια απαξίωση αρχικά, ύστερα με αρκετή συμπάθεια, η οποία εν συνεχεία μετατράπηκε σε έντονη απέχθεια και τέλος τον είδα με ένα αίσθημα λύπησης.

Όπως στον Μόστρα, και εδώ πρωταγωνιστούν τα δύο ΄κολλήματα΄ που έχει ο Μαμαλούκας: η Ιταλία και τα αυτοκίνητα. Βέβαια, δεν τα βρίσκω καθόλου ενοχλητικά -αντίθετα μου αρέσει που τα επαναλαμβάνει στα βιβλία του καθώς βγάζουν την ειλικρινή αγάπη του γι'αυτά (και δημιουργεί και το προσωπικό του trademark). Α, και πολύ μου άρεσε που μέσα από την ιστορία επέστρεψα στην πανέμορφη Λευκάδα.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα και μερικά site βιβλιοπωλείων, το συγκεκριμένο είναι εξαντλημένο. Αν είναι ακόμη έτσι, καλό θα είναι να κοιτάξει το ενδεχόμενο επανέκδοσης ο εκδοτικός οίκος, γιατί είναι κρίμα να μην διαβαστεί όσο το δυνατό περισσότερο αυτό το μυθιστόρημα και να μην δημιουργούνται καινούριοι "απαγωγάκηδες".