«Ποιος σκότωσε τον πρωθυπουργό;» - Γιώργος Λακόπουλος

Το πολιτικό αυτό μυθιστόρημα έχει ως κράχτη την δολοφονία του πρωθυπουργού της Ελλάδας, όμως αυτοσκοπός του δεν είναι η λύση του γρίφου γύρω από την ανακάλυψη του ενόχου, αλλά η αποκάλυψη και η στηλίτευση σκοτεινών πτυχών του (ελληνικού) πολιτικού παρασκηνίου.

 

εκδ. Καστανιώτη (2003) - σελ. 312

Ο πρωθυπουργός πυροβολείται μέσα στο μέγαρο Μαξίμου λίγες μέρες πριν το μεγάλο και καθοριστικό συνέδριο του κόμματος. Έπειτα από αυτό το τραγικό γεγονός, ο στενός του συνεργάτης, Αντώνης Θεοδωρίδης, στην προσπάθειά του να κρατήσει ενωμένο το κόμμα συναντιέται αλλεπάλληλα με πολλά στελέχη, ακούει πολλά –αλήθειες και ψέματα– και ανακαλύπτει ότι πολλά μυστικά είχαν κατακλύσει το κόμμα, μυστικά που εκείνος αγνοούσε και που απειλούσαν έντονα την ενότητα της παράταξης.

Μέσα από την αστυνομική πλοκή, ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος (γεν. 1956), πλέκει ένα κουβάρι εξελίξεων και δολοπλοκιών που κάθε άλλο παρά απλά προϊόντα της συγγραφικής φαντασίας μοιάζουν. Αντιθέτως, υποθέτω πως μέσα από την μυθοπλασία βρίσκει την ευκαιρία να αποκαλύψει ένα μικρό μέρος από όσα έχει ακούσει και δει off the record κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής του πορείας και που (φυσικά) δεν του επιτρέπεται να τα αποκαλύψει. Μυστικές συνεργασίες υποτιθέμενων αντιπάλων, σφοδρές εσωκομματικές συγκρούσεις, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και πολιτικές φιλοδοξίες συνθέτουν το σκηνικό του μυθιστορήματος.

Η πλοκή δεν θα έλεγα είναι κάτι το ιδιαίτερο. Συνεχείς αποκαλύψεις κλονίζουν την αλλοτινή εμπιστοσύνη του Αντώνη Θεοδωρίδη στο κόμμα και στις διαδικασίες του. Από τις συνομιλίες του με τα στελέχη της κυβέρνησης διαρκώς προκύπτουν καινούρια στοιχεία που τον κάνουν να στρέφει τις υποψίες του για τη δολοφονία του πρωθυπουργού ακόμη σε μερικούς από τους κορυφαίους υπουργούς. Ευτυχώς ο συγγραφέας προνοεί και δίνει έγκαιρά τέλος σε αυτό το γαϊτανάκι των (αποκαλυπτικών μεν, αλλά κουραστικά πανομοιότυπων δε) συναντήσεων, ακριβώς πριν καταντήσει βαρετό και μονότονο.

Πρωτότυπο -αλλά απογοητευτικό για μένα- το τέλος, μου άφησε μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου, αν και εξαρχής είχα συνειδητοποιήσει ότι το τέλος θα ήταν το λιγότερο σημαντικό μέρος της ιστορίας.