«Σφαίρες στο Αιγάλεω» - Άρις Αλεβίζος

Αγόρασα αυτό το βιβλίο πριν δυο-τρία χρόνια, σε ένα από τα παζάρια των εκδοτών. Το βλέμμα μου αρχικά είχε τραβήξει ο τίτλος, κι ύστερα ήταν η πάρα πολύ χαμηλή του τιμή που με ώθησε να το πάρω για να δοκιμάσω την γραφή ενός άγνωστου -σε μένα- συγγραφέα.

Έντεκα διηγήματα περιλαμβάνονται στη συλλογή –τα περισσότερα ολιγοσέλιδα (4 έως 10 σελίδες)– και σχεδόν όλα μου άφησαν από μέτρια ως καλή επίγευση.

Από όσο μπόρεσα να διακρίνω πίσω από τις γραμμές, ο Αλεβίζος, σαν καλός παρατηρητής-συγγραφέας, βιντεοσκοπεί διαρκώς την καθημερινότητα (τόσο των γύρω του όσο και την δική του) και έπειτα, καθώς ξαναπαρακολουθεί το φιλμ, το σταματάει στις στιγμές που βρίσκει ενδιαφέρουσες και ζουμάρει αρκετά ώστε να τις περιγράψει εκ νέου και με περισσότερη λεπτομέρεια ή ακόμα και να τους δώσει μια διαφορετική εξέλιξη, όπως αυτός την φαντάζεται.

Ξεχώρισα τον «Χορό της χήρας», ένα διήγημα όπου περιγράφεται η γνωστή σε όλους μας κατάσταση κατά την οποία συναντούμε ορισμένους συγκεκριμένους ανθρώπους μονάχα μια φορά τον χρόνο : στην ονομαστική εορτή κάποιου συγγενή ή φίλου μας.

Το «Φίτος και ΣΙΑ» είναι μια ιστορία ύποπτων επιχειρηματικών κινήσεων, όπου γίνεται ο “κλέψας του κλέψαντος”.

Στο «Ο ιδιότροπος κύριος Φαίδων», ο Φαίδων ένα βροχερό πρωί αποφασίζει να πάρει το λεωφορείο αντί για το αυτοκίνητό του και τελικά ταλαιπωρείται αρκετά μέχρι να φτάσει στη δουλειά του. Με αφορμή αυτήν του την ταλαιπωρία παρεισφρέουμε στο μυαλό του, που κατακλύζεται από απαισιόδοξες φιλοσοφικές σκέψεις γύρω από την ανθρωπότητα.

Επίσης, μου άρεσε η «Μοιχάγρια», το εκτενέστερο διήγημα της συλλογής (περίπου 40 σελίδες) το οποίο εξιστορεί την δυσάρεστη διαδικασία του χωρισμού ενός ανδρόγυνου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι μαθαίνουμε το τι συνέβη/συμβαίνει μέσα από τους μονολόγους των εμπλεκομένων : αρχικά έχουμε τον (εξαιρετικά παραστατικό και έντονο) μονόλογο της Σοφίας, που σαν άλλη Νίνα, περιγράφει την γνωριμία της με τον Μιχάλη και σιγά-σιγά φτάνει στο πώς σήμερα πια δεν τους συνδέει τίποτα άλλο πέρα από το παιδί τους. Έπειτα ακούμε τον Μιχάλη και τη μητέρα του, τον πατέρα της Σοφίας, τους δικηγόρους των δύο πλευρών και την δικαστή που θα εκδικάσει την υπόθεση κηδεμονίας και διατροφής.

Τέλος, στο διήγημα που ονοματοδοτεί τη συλλογή, ένας μεσήλικας δικηγόρος του οποίου το χόμπι είναι το τρέξιμο παρέα με τα δυο σκυλιά του σε ερημικά βουνά, εικάζει το τι θα συνέβαινε εάν πάθαινε έμφραγμα ενόσω βρίσκεται στο βουνό.

                            

Με θετικό πρόσημο έκλεισα αυτήν τη συλλογή, η οποία εκτός από την ενδιαφέρουσα λεπτομερειακή αποτύπωση συνηθισμένων στιγμιότυπων, έχει να επιδείξει και μια επιτυχημένη απόπειρα διαφοροποίησης του συγγραφικού ύφους από διήγημα σε διήγημα (και μάλιστα, το χάρισμα αυτό αναδεικνύεται ιδιαιτέρως ανάμεσα στους επτά επιμέρους μονολόγους της «Μοιχάγριας»).