«Η φωνή των νεκρών» - Julián Sánchez

εκδ. Μίνωας – σελ. 554

μτφ. Λένα Φραγκοπούλου

Η προσωπική μου θεώρηση για το ιδανικό αστυνομικό μυθιστόρημα είναι η εξής : έγκλημα, έρευνες, στοιχεία που οδηγούν σε νέα στοιχεία, διαρκής μετατόπιση των υποψιών και τελικά ανακάλυψη του ενόχου· κι όλα αυτά μέσα από σύντομες και περιεκτικές περιγραφές, με γρήγορο ρυθμό και μια καλή σκιαγράφηση των βασικών χαρακτήρων (κάτι ανάμεσα σε Μάρκαρη και Indridason, δηλαδή).

Ετούτο εδώ το βιβλίο διαφέρει αρκετά από τα παραπάνω. Ξεκινά μεν με την αναγγελία ενός εγκλήματος, αλλά η συνέχεια δεν είναι η αναμενόμενη (για μένα). Η βασική παρέκκλισή του έγκειται στο ότι περιέχει έντονο το μεταφυσικό στοιχείο -το οποίο σπανιότατα συμπαθώ στην μυθοπλασία-, ενώ και ο λόγος του με ξένισε λιγάκι : υπέρ το δέον λυρικός αρχικά και περισσότερο περιγραφικός από όσο πρέπει προς το τέλος.

Από την άλλη, ο Σάντσεθ χρησιμοποιεί ένα ωραίο τέχνασμα, βάζοντας διαφορετικό αφηγητή σε κάθε κεφάλαιο, επιτρέποντάς μας έτσι να παρακολουθούμε την ιστορία πιο σφαιρικά. Το κακό, όμως, είναι ότι δεν διατηρείται αυτό το έξυπνο τρικ ως το τέλος, αφού από ένα σημείο και έπειτα ο πρωταγωνιστής, επιθεωρητής Δαβίδ Όσα, μονοπωλεί την αφήγηση στερώντας μας την σφαιρικότητα που προηγουμένως απολαμβάναμε.

Η μετάφραση (περισσότερο απόδοση μου έμοιαζε) μου φάνηκε καλή, απελευθερωμένη από καλούπια και στερεότυπα· η μεταφράστρια έχει επιλέξει μερικές ασυνήθιστες λέξεις και ένα χαλαρό κι ανεπιτήδευτο ύφος που σπάνια συναντάται σε μετάφραση. Αντίθετα, βρήκα προβληματική τη στίξη.

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές μυθιστόρημα, που κυλάει σαν νεράκι και κρατά ευχάριστη συντροφιά για μερικές ημέρες, αλλά δεν είναι αυτό που περιμένω εγώ να διαβάσω όταν ξεκινώ ένα αστυνομικό.