«Το γυάλινο χωριό» & «Αντίλαλοι νεκρών»

«Το γυάλινο χωριό» - Ellery Queen

 

Ο συγγραφέας Ellery Queen δεν υπάρχει. Αυτό είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσαν δύο ξαδέρφια –ο Frederic Dannay και ο Manfred Bennington Lee– για τις αστυνομικές ιστορίες που έγραφαν, και μάλιστα το χρησιμοποιούσαν και ως όνομα του κεντρικού τους ήρωα, του ντεντέκτιβ Queen (ο οποίος, όμως, δεν εμφανίζεται στο «Γυάλινο χωριό»).

εκδ. Το Βήμα - σελ. 210

μτφ. Τασσώ Καββαδία

Σε ένα πολύ μικρό αμερικάνικο χωριό –τριάντα επτά κατοίκους έχει όλους κι όλους–, το μεσημέρι του Σαββάτου 5 Ιουλίου, η ενενηντάχρονη φημισμένη ζωγράφος Φάννυ Άνταμς δολοφονείται βίαια. Όλοι οι χωριανοί είναι βέβαιοι για την ενοχή ενός ξένου, ο οποίος τριγύριζε ύποπτα εκείνο μεσημέρι στο χωριό. Εξάλλου, για όλους είναι αδύνατον ένας συγχωριανός τους να ευθύνεται για ένα τόσο άγριο έγκλημα.

Προφανώς πρόκειται για μια κλασική αστυνομική ιστορία που διαδραματίζεται σε έναν περιορισμένο χώρο και με πολύ συγκεκριμένους υπόπτους. Αυτό που δεν είναι κοινότοπο, όμως, είναι η μέθοδος με την οποία ανακαλύπτεται ο ένοχος. Δεν γίνεται μέσω ανακρίσεων από τις Αρχές (οι χωριανοί αρνούνται να παραδώσουν τον ξένο στην αστυνομία, καθώς οι ίδιοι έχουν ήδη αποφασίσει την ενοχή του), αλλά μέσω μιας δίκης-παρωδίας που στήνεται στο χωριό. Το τέχνασμα αυτό καταφέρνει να εξευμενίσει τους χωριανούς, πείθοντάς τους πως η δικαιοσύνη θα αποδοθεί επί τόπου και χωρίς παρεμβάσεις από “μη-συγχωριανούς τους”, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει να εξακριβωθεί και το άλλοθι καθενός εξ αυτών.

Σύντομο κι ευκολοδιάβαστο βιβλιαράκι που κρατάει καλή συντροφιά για δυο-τρεις ωρίτσες.

                                           

¶

Χάρη σε αυτό το βιβλίο έμαθα πως η αείμνηστη Τασσώ Καββαδία, εκτός από σημαντική καριέρα στην ηθοποιία, είχε και αξιοσημείωτο μεταφραστικό έργο.

«Αντίλαλοι νεκρών» - Johan Theorin

1972. Σε ένα μικρό σουηδικό νησί, το Έλαντ, ένα αγόρι εξαφανίζεται. Μια εικοσαετία περίπου αργότερα, η μητέρα του αγοριού επιστρέφει στο νησάκι, καθώς ο ηλικιωμένος πατέρας της έχει ανακαλύψει νέα στοιχεία για την εξαφάνιση του μικρού.

εκδ. Μεταίχμιο - σελ. 464

μτφ. Σωτήρης Σουλιώτης

Αρκετά βαρετό το πρωτόλειο του Theorin στην αρχή, διάβασα με κόπο τις πρώτες εκατό σελίδες και σκέφτηκα κάμποσες φορές να το παρατήσω.

Τελικά επέμεινα και το ολοκλήρωσα.

Η συνέχεια δεν ήταν τόσο βαρετή όσο το ξεκίνημα· κάποια ελάχιστη δράση υπήρχε σποραδικά, η πλοκή προωθούνταν -έστω και αργά-, ενώ τα συνεχή φλας-μπακ στο προς εικοσαετίας παρελθόν προσέθεταν μερικές ενδιαφέρουσες πινελιές.

Μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα ενός είδους δικαίωση για την επιμονή μου, καθώς από ένα σημείο και μετά υπήρξαν ανατροπές που δεν τις είχα υποψιαστεί, αλλά τελικά και αυτές δεν ήταν τόσες πολλές και τόσο έντονες ώστε να βελτιώσουν σημαντικά τη γνώμη μου για το βιβλίο.

Συνολικά, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα φλύαρο και άνευρο μυθιστόρημα. Δεν έχει την αγωνία, το μυστήριο, τις συγκρούσεις και τους γρίφους που εγώ θέλω από ένα αστυνομικό. Το μόνο θετικό στοιχείο που εντόπισα είναι η σκιαγράφηση της ψυχολογίας της τραγικής μητέρας, η οποία γυρίζει στον μοιραίο τόπο προσπαθώντας να ανακαλύψει την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί και να συμφιλιωθεί και με την μοίρα της, να ξεφύγει από του εφιάλτες της, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στη ζωή της.